________________
४ मुनिराज श्री भावविजयजी महाराजनुं जीवन चरित्र. नथी." निर्धनीयाने पैसो मेळववानुं उत्तम साधन मळे तो ते हर्षघेलो थइ जाय, तेम भाई जादवजीने आ समाचार सांभळतां आनंदनी अवधि रही नहिं. तेमणे बनारस पत्रव्यवहार शरु कर्यो, अने बनारसथी संमति आवतां विना विलंबे जवानी तैयारी करवा मांडी. ज्यारे वडिल बंधुओने आ हकीकत जणावी, त्यारे जो के तेओ पोताना वहालसोया लघु बांधवनो थोडा वखतने माटे वियोग थवानो जाणी भाया, परंतु भणशे तो कुटुंबने तारशे एवी आशाथी तेमणे संमति आपी. त्यार पछी मातुश्रीने आ हकीकतथी वाकेफ कां, परंतु पोतानी नजर आगळ्थी एक क्षण पण जुदा न करे होवाथी सरल-हृदयी माताजीए कथु के-" ना भाई ! काशी जेटले दूर जवू नथी, त्यां तो ब्राह्मणो जाय, अने संस्कृत भाषा तो ब्राह्मणो भणे. आपणे आटलं भण्या तो जाडो-पातळो वेपार करीने निर्वाह थइ रहेशे." परंतु भाई जादवजीए कह्यु के-" पूज्य माताजी ! संस्कृत भाषा ब्राह्मणोज भणे ए आपणा बिन केळवायेला देशनी खोटी मान्यता छे. ब्राह्मणो करतां आपणे वैश्योनी बुद्धि वधारे सतेज होय, अने तेथी जलदी भणी शकीए. डाह्या दिकरा परदेश वेठे ए शीखामणना संस्कार तमे मने तमारी गोदमां रमतो हतो त्यारथी आप्या छे. विवेकशील बन्ने वडिल बंधुओ तमारी सेवामां हाजर छे. मारी उम्मर हजु नानी छे, बे अक्षर भणीश तो आपणो गरीब
