________________
२८
दोहा-पाहुड
पत्तिय पाणिउ दब्भु तिल , सव्वई जाणे सवण्णु । जं पुणु मोक्खहिं जाइवउ , तं कारणु कु वि अण्णु ॥१५९।। पत्राणि पानीयं दर्भाणि तिलाः सर्वाणि जानीहि . . . । यद् पुनः मोक्षे यातव्यं तद् कारणं किम् अपि अन्यद् ॥ पत्तिय तोडि म जोइया , फलहिं जे हत्थु म वाहि । जसु कारणि तोडेहि तुहुँ , सो सिउ एत्थु चडाहि ॥१६०।। पत्राणि भंजहि मा योगिन् फलेषु हस्तं मा वाहय । यस्य कारणे भनक्सि त्वं सः शिवः अत्र . . . || देवउले पाहणु तित्थे जलु , पोत्थहिं सव्वहिं कव्वु । वच्छु जु दीसइ कुसुमियउ , इंधणु होसइ सव्वु ॥१६१।। देवकुले पाषाणः तीर्थे जलं पुस्तकानि सर्वाणि काव्यानि । वृक्षः यः दृश्यते कुसुमितः इंधनं भविष्यति सर्वं ॥ तित्थहो तित्थ भमंतयहं , किं पणेहा फल हूव । बाहिरु सुद्धउ पाणियहिं , अभितरु किम हूव ॥१६२॥ तीर्थात् तीर्थं भ्रमतां किं फलानि भूतानि । बाह्यं शुद्ध पानीएन अभ्यंतरं किं . . . . || तित्थहो तित्थु भमेहि वढ , धोइउ चम्मु जलेण । एहु मणु किम धोएसि तुहुँ , मइलउ पाव-मलेण ॥१६३॥ तीर्थात् तीर्थं भ्रमसि मुर्ख धौतं चर्म जलेन । एदत् मनः कथं धोवसि त्वं मलिनं पापमलेन ।। जोइय हियडए जासु ण वि , एक्कु ण णिवसइ देउ । . जम्मण-मरण-विवज्जियउ , किम पावइ पर-लोउ ॥१६४।। योगिन् हृदये यस्य न अपि एकः अपि निवसति देवः । जन्म-मरण-विवर्जितः कथं प्राप्नोति परलोकं ॥
