________________
दोहा-पाहुड
अभितर-चित्ति वि मइलियई , बाहिरि काइं तवेण । चित्ति णिरंजणु के वि धरि , मुच्चहि जेम मलेण ॥६१॥ अब्भ्यंतरे चित्ते अपि मलिनिते बहिः किं तपसा । चित्ते निरंजनं कं पि धर मुच्यसे यथा मलेन ॥ जेण णिरंजणे मणु धरिउ , विसय-कसायहिं जंतु । मोक्खहो कारणु एत्तडउ , अवरु ण तंतु ण मंतु ॥६२॥ येन निरंजने मनः धृतं विषय-कषायेषु गच्छद् । मोक्षस्य कारणं एतावद् अपरः तंत्रं न मंत्रः ॥ खंतु पियंतु वि जीव जइ , पावहि सासय-मोक्खु । रिसह भडारउ किं चयइ , सयलु वि इंदिय-सोक्खु ॥६३॥ खादन् पिबन् अपि जीव यदि प्राप्नोषि मोक्षं । ऋषभः भट्टारकः किं त्यजति सकलं अपि इंद्रिय-सुखं ॥ देह-महेली एह वढ , तउ संतावइ ताम । चित्तु णिरंजणु परेण सहुं , समरसिहोइ ण जाम ॥६४॥ देहमहिला एषा मूर्ख त्वां संतापयति तावद् । चित्तं निरंजन-परेण सह समरसीभवति न यावद् ॥ जसु मणे णाणु ण विप्फुरइ , सव्व वियप्प हणंतु । सो किम पावइ णिच्च-सुहु , सयलई धम्मु कहंतु ॥६५॥ यस्य मनसि ज्ञानं न विस्फुरति सर्वान् विकल्पान् हनन् । सः किं प्राप्नोति नित्यसुखं सकलान् धर्मान् कथयन् ॥ जसु मणे णिवसइ परम-पउ , सयलई चिंत चवेवि । सो पर पावइ परम-गइ , अट्ठई कम्म हणेवि ॥६६॥ यस्य मनसि निवसति परमपद सकलां अपि चिंतां त्यक्त्वा । सः परं प्राप्तोति परमगति अष्ट कर्माणि हन्त्वा ॥
