________________
वर्ण-आदित्रिकम्
वर्णस्वरूपम्
सिरिसंतिसूरिविरह सममिउपम्हलचेलंचलेण सडो पमजणं कुणइ । तिक्खुचो बि-तिवारं,साह रयहरदसग्गेहि ॥२३० ।। सममृदुपक्ष्मलचेलापलेन भारः प्रमार्जनं करोति । त्रिकृत्वो द्वि-त्रिवारं साधू रजोहर(ण)दशाप्रैः ॥२३०॥ भावेज म बंदतो,वभाइतियं मणम्मि एगग्गो। .. तं पुण मणंति मुणिणो,वमत्थालंबणसरूवं ॥ २३१ ।। भावयेत च वन्दमानो वर्णादित्रिकं मनस्सेकाप्रः। .. तं पुनर्भणन्ति मुनयो वालम्बनस्वरूपम् ।। २३१ ।। थुइदंडाईवमा, उच्चरियथा फुडा सुपरिसुद्धा । सर-वंजणाइमिना, सपयच्छेया उचियघोसा ॥२३२॥ स्तुतिदण्डादिवर्णा उच्चरितव्याः स्फुटाः सुपरिशुद्धाः ।
स्वर-व्यञ्जनादि भिन्नाः सपदच्छेदा उचितघोषाः।।२३२६८ अर्थचिन्तना चिंतेयहो सम्म, तेसिं अत्थो जहापरिन्नाणं ।
सुनहिययत्तमिहरा, उत्तमफलसाहगं न भवे ॥२३३।। चिन्तयितव्यः सम्यक् तेषामर्थो यथांपरिज्ञानम् । शून्यहृदयत्वमितरथोत्तमफलसाधकं न भवेत् ।। २३३ ।। भावारिहंतपमुहं, सरेज आलंबणं पि दंडेसु । अहवा जिणबिंबाई, जस्स पुरो वंदणाऽऽरद्धा ॥२३४।। भावार्हत्-प्रमुखं स्मरेदालम्बनमपि दण्डेषु । अथवा जिनबिम्बादि यस्य पुरो वन्दनाऽऽरन्धा ॥२३४।। कवचंगपणामो, साणंदो वंदणे पपडतो। धारेज धीरचिचो, सदाओ तिमिजं मषियं ॥२३५। कृतपचारप्रणामः सानन्दो बन्दने प्रवर्तमानः ।
धारयेद् धीरचित्तो मुद्रास्तिस्रो गणितम् ॥ २३५ ॥ १. 'मद् भनितम्' इति पशाशके यद् मचितमिसक्सेनम् ।
आलम्बनस्मृतिः
मुद्रात्रयम्
