________________
१२७
१२७
चेहबबंदणमहामास । इह पुष्कवरदण्डे द्रव्याहवां बन्दना विहिवा । तीर्थकरनामबन्धननिवन्धनं येन भुक्तानम् ॥ ७०४ ॥ मणियं च
भूबस्स माविणो वा, मावस्सिह कारणं तु जं लोए । तं दई सहम, सचेयणाञ्चेवणं ति ।। ७०५ ॥ मणितं च. भूतस्य भाविनो वा भावस्पेह कारणं तु यलोके ।
तद् द्रव्यं सर्वज्ञाः सचेतना-ऽचेतनं झुवन्ति ॥ ७०५ ।। तहाहि--
अप्पुबनाणगहणे, मुयमत्ती पवयणे पभावणया ।
एएहिँ कारणेहि, तित्थयरचं लहइ जीवो ॥ ७०६ ।। तथाहि
अपूर्वज्ञानप्रहणे भुतभक्तिः प्रवचने प्रभावनता । एतैः कारणैः तीर्थकरत्वं लभते जीवः ॥ ७०६ ॥ एवं चउप्पवारा, अरहंता ताव वंदिया एए। संपइ कमपत्ताणं, सिद्धाण करेमि संथवणं ।। ७०७ ।। एवं चतुष्पकारा अर्हन्तस्तावद् वन्दिता एते । संप्रति क्रमप्राप्तानां सिद्धानां करोमि संस्तवनम् ।।७०७॥ अहव चिहवंदणाओ, सिद्धत्तं जेहि पावियं पुर्छि । तप्पयलाभनिमित्तं, सिद्ध वंदामि ते इण्हि ॥ ७०८ ॥ अथवा चैत्यवन्दनात् सिद्धत्वं यैः प्राप्तं पूर्वम् ॥ तत्पदलाभनिमित्तं सिद्धान् वन्दे वानिदानीम् ॥ ७०८ ॥
सिद्धस्तवप्रक्रमः
१. एतत्समानं संस्कृतम्-" भूतस्य मावि नो वा भावस हि कारणं तु यल्लोके । तन्यं तत्त्वज्ञैः सचेतना-ऽचेतनं गदितम् "-विशेषावश्यके ५८४ गाथा टीकायाम्-(पृ. ३१)
