________________
॥ श्री देवानन्दसूरिकृतं ॥
सप्ततत्त्वप्रकरणम्॥
(भाषान्तरोपेतम् ) परिशिष्ट नं. न. (१२)
सन्बनू मोक्खमक्खंति, चउव्वग्गंमि उत्तमं । मुहं जओ तिरग्गम्मि, दिट्ठमेगंति न हु॥२॥ धम्माउ हेमनिअलो-वमं जीवा समजिउं । पुण्णकम्मं भवे ठंति, मुहाभासेण गन्विआ॥२॥ अस्थाउ पयर्ड चेव, वहबंधाइअं दुहं । लहंता किर दीसंति, अजणे रक्खणेऽवि अ॥३॥ लसंतसुहलेसरस, परतविरसस्स य । कई पसंसा कामरस, जुत्ता दुग्गइहेउणो ?॥ ४॥ तम्हाऽयंतसुहं खीण
શબ્દાર્થ–ચાર વર્ગ—ધર્મ, અર્થ, કામ અને મેક્ષમાં સર્વા ભગવાન - મોક્ષને જ ઉત્તમ કહે છે; કેમકે મોક્ષ સિવાયના ત્રણ વર્ષમાં એકાન્તિક (અક્ષય
અવિનાશી અને અબાધિત) સુખ નિચે તેમણે જોયું નથી. (૧) દાનાદિક ધર્મથકી સેનાની બેડી સમાન પુણ્ય ઉપાર્જન કરીને સુખાભાસ (કલ્પિત सु५) 48 गाविष्ट ७॥ संसारमा म छे. (२) पैसाथ तेने भेगा , સાચવવામાં અને ખાવા થકી પ્રગટ રીતે વધ બંધનાદિક દુઃખ પામતા જીવો ખરેખર નજરે પડે છે. (૩) લેશ માત્ર સુખને ભાસ આપનાર (વિનેદ પમાડી) પરિણામે શેચ (ક) ઉપજાવનાર અને દુર્ગતિદાયક એવા કામ–ભોગની પ્રશંસા કેવી રીતે વ્યાજબી ગણાય? (૪) તેથી અનંત
