________________
૧૫૪
સાંપ્રત સહચિંતન--ભાગ૧૨
વાસુ ઉષ્ણવંતિઅએ, પિલ દિઠુ સહસત્તિ; અદ્ધા વલયા મહિહિ ગય, અદ્ધા ફુદ તડ ત્તિ.
[પતિના વિરહમાં દૂબળી થઈ ગયેલી નાયિકા પતિના આગમનના શુકન સૂચવતા કાગડાને, તે ખોટા શુકન કરે છે એમ માનીને ઉડાડવા માટે કાંકરો લેવા હાથ નીચો કરે છે ત્યાં એનાં થોડાંક બલોયાં જમીન પર પડીને ફૂટી જાય છે. એવામાં દૂરથી પતિને આવતો તે જુએ છે અને અત્યંત હર્ષવિભોર થઈ જતાં એના હાથ એવા ભરાય છે, પુષ્ટ થાય છે કે બાકીનાં બલોયાં તરત ટૂંકાં પડતાં હાથ પર ફૂટી જાય છે. અહીં કવિની અતિશયોક્તિ ભરેલી મનોહર કલ્પના છે.]
જઈ સસનેહીં તો મુઈએ, અહ જીવઇ ણિણે; બિપિ વિ પઆરહિ ગઈએ પણ કિં ગઈ પલ મેહ!
| વિરહી નાયક પાછો ફરી રહ્યો હોય છે ત્યારે આકાશમાં ગર્જના કરતા મેઘને સંબોધીને તે કહે છે કે વિરહનો એટલો બધો કાળ વીતી ગયો છે કે જો તે નેહવાળી હોય તો મારે માટે ઝૂરી ઝૂરીને મૃત્યુ પામી હશે અને જો તે જીવતી રહી હશે તો મારે માટે હવે એનામાં સ્નેહ રહ્યો નહિ. હે ખલ મેઘ ! મેં તો આમ બંને રીતે મારી પ્રિયતમા ગુમાવી છે !!
અર્પે થોવા રિઉ બહુઅ, કાયર એવ ભણન્તિ; મુદ્ધિ ! ણિહાલહિ ગઅણઆલુ, કંઈ જણ જોહ કરત્તિ.
[ અમે થોડા છીએ અને દુશ્મનો ઘણા બધા છે એવું તો કાયર લોકો બોલે. હે સખી! આકાશમાં જો. ત્યાં જ્યોત્સના કેટલા જણ કરે છે? ઘણાં બધા તારાઓ નહિ, પણ ફક્ત એક ચંદ્ર જ ચાંદની કરે છે.]
X
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
