________________
થોડું રડી લઉં. મારી બહેનનો અંદર ઠપકો હશે જ, કારણ કે ઘણા વખતથી મારાથી પત્ર લખાયો નથી.” એટલું બોલતાં તો એમની આંખમાંથી બે મોતી સરી પડ્યાં.
મેવાસિંગ પત્ર વાંચવામાં પડ્યા. અમે ચા-નાસ્તો લેતાં લેતાં ગોલ્ફના મેદાન તરફ જોવા લાગ્યા. ત્યાં મેવાસિંગે કહ્યું, “ગોલ્ફ રમવાની વાત આવે એટલે મારા કરતાં મારા બેટા રામુને બહુ મઝા પડે. અમે ઘરેથી કારમાં નીકળીએ અને એને ખબર પડે કે ક્લબમાં જઈએ છીએ તો આખે રસ્તે એ ગેલમાં આવી ગયેલો હોય.”
તમારા બેટાને પણ ગોલ્ફ રમતાં આવડે છે ?”
“ના, એવું તો ન કહેવાય, પણ રમતો હોઉં ત્યારે બૉલ લાવી આપવા માટે એ દોડાદોડી કરે.'
કેટલાં વર્ષનો છે તમારો દીકરો ?” એને છ પૂરાં થયાં અને સાતમું ચાલે છે.” એ પણ ક્લબનો મેમ્બર છે ?'
ના એ મેમ્બર નથી. કાયદેસર મેમ્બર ન થઈ શકે, પણ એ મેમ્બરથી પણ વિશેષ છે, કારણ કે ક્લબમાં સૌને એ વહાલો છે.” - “સ્કૂલે જવાનું એણે ચાલુ કર્યું છે ?
“ના, પણ એ ઘણો જ હોશિયાર છે. એની સમજદારી તો આશ્ચર્ય પમાડે એવી છે. તમે એક વખત એને જુઓ તો ક્યારેય ભૂલી શકો નહિ.”
ખરેખર ? તો તો તમારા દીકરાને અમારે જોવો જોઈશે.' અમારામાંથી એકે કહ્યું.
એટલે જ કહું છું કે ચાલો મારી સાથે મારે ઘરે. તમને મારી કારમાં લઈ જઈશ. આપણે ત્યાં સાથે જમીએ. તમને હૉટેલ પર પાછા પહોંચાડવાની જવાબદારી મારી. પછી તમને શો વાંધો છે ?'
કેટલીક આનાકાની પછી મેવાસિંગના ઘરે જમવા જવાનું નક્કી થયું. મેવાસિંગ હર્ષમાં આવી ગયા. તરત ઘરે ફોન જોડ્યો અને જમવા માટે સૂચના આપી દીધી.
અમે મોટરમાં મેવાસિંગને ઘરે જવા ઊપડ્યા. રસ્તામાં એમની સાથે વાત કરતાં જાણવા મળ્યું કે પોતે એકવીસ વર્ષની ઉમરે પરણ્યા અને બે વર્ષમાં વિધુર થયા. પછી લગ્ન કરવાની એમની બિલકુલ ઇચ્છા નહોતી. પણ વખત જતાં જીવનમાં એકલતા લાગવા માંડી. એટલે પિસ્તાલીસ વર્ષની ઉંમરે એક મિત્રની ભલામણથી યમુના નામની એક વિધવા શિક્ષિકા સાથે
મેવાસિંગનો બેટો - ૨૨૯
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org