________________
૨૯
કૉર્પોરલ બારશી
જુલાઈ મહિનો શરૂ થયો. અમારી કૉલેજના નવા વિદ્યાર્થીઓને એન.સી.સી.માં દાખલ ક૨વાની કાર્યવાહી પૂરી થઈ. સાંજની પાંચ વાગ્યાની પરેડ ચાલુ થવાની હતી. પરેડના અડધા કલાક પહેલાં હું સી.એસ.એમ. (કંપની સાર્જન્ટ મેજર) સાથે અમારી એન.સી.સી.ની ઑફિસે પહોંચ્યો. તાળું ખોલી દાખલ થયો કે તરત કશીક તીવ્ર દુર્ગંધ આવવા લાગી, જાણે કે મરેલા ઉંદરની વાસ ન આવતી હોય ! શાની વાસ આવે છે તેની તપાસ કરવા માટે હું હજુ અમારા સી.એસ.એમ.ને સૂચના આપું છું એટલામાં તો એક કૅડેટ પોતાનો રોલ-નંબર પૂછવા ઑફિસમાં આવી ચઢ્યો અને તરત બોલ્યો : સર, તમને કંઈ ખરાબ વાસ આવતી નથી ?”
નવો કૅડેટ હતો એટલે એની સાથે કંપની-કમાન્ડર તરીકે લશ્કરી શિસ્ત પ્રમાણે અંતર રાખવા મેં ઇરાદાપૂર્વક જવાબ આપવાનું ટાળ્યું. સી.એસ.એમ. દ્વારા એને કહેવડાવ્યું કે રોલ-નંબર માટે એ પોતાના પ્લેટૂન સાર્જન્ટને મળે. પરંતુ એ કૅડેટ ફરીથી બોલ્યો : ‘સર, કહો ન કહો પણ બહુ જ ખરાબ વાસ આવે છે. સહન થતી નથી. જાણે કોઈ ઉંદર મરી ગયો ન હોય !' એમ કહી નાકે રૂમાલ દબાવી તે નીચે નમ્યો અને તરત બોલી ઊઠ્યો : સાચી વાત છે, સ૨ ! આ કબાટ નીચે એક મરેલો ઉંદર પડ્યો છે.’
Jain Education International
નીચા વળી મેં કબાટ નીચે જોયું. એની વાત સાચી હતી. કબાટ નીચે મરેલો ઉંદર પડ્યો હતો. તે ફેંકી આવવા માટે હમાલને હું સૂચના આપું તે પહેલાં તો એ કેડેટે ઉંદરને પૂંછડથી પકડ્યો અને કહ્યું, ‘સર, હું પોતે જ ફેંકી આવું છું. હમાલને બોલાવવાની જરૂર નથી.'
ઉંદરને ફેંકી તે પાછો આવ્યો. ચીતરી ચડે એવું કામ કરવા માટેની એની
૨૬૪
ચરિત્રદર્શન
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
