________________
અધ્યયન નવમું) (૪૦૨) જે સાવિ મં િરિ ગુરુ વિરૂત્તા,
डहरे इमे अप्पसुअत्ति नचा । हीलंति मिच्छं पडिवज्जमाणा,
ત્તિ વાતાયા તે ૨-૧–રાા ને ભાવિકજે કઈ પણ (ક્ષુદ્રપ્રકૃતિવાળે સાધુ) "=ગુરુને (પિતાના આચાર્યને) મંત્તિ “સંદ છે એમ વિરૂત્તા=જાણીને, અથવા રુ =આ ન્હાના (વયથી લઘુ) છે, કે અવકુત્તિ=અપકૃતવાળા છે, એમ ના= જાણીને તેઓની અંતિ=અવહેલના કરે છે, તેeતે સાધુઓ મિરછું પરિઝમાળા=મિથ્થાબુદ્ધિને પામેલા (“ગુરુની હીલના નહિ કરવી” એ તત્ત્વને નહિ સમજતા) ગુરુની આશાતનાને કરે છે. (૧-૨) .
[કોઈ અલ્પબુદ્ધિવાળાને પણ સૌભાગ્ય વગેરે બીજા ગુણેની વિશિષ્ટતાને કારણે આચાર્યપદે સ્થાપ્યા હોય, અન્ય યોગ્ય સાધુના અભાવે કે બીજા કારણે પણ વયથી ન્હાના કે અપશ્રતવાળાને આચાર્યપદ આપ્યું હોય, તેને કોઈ અભિમાની શુદ્ધ સાધુ “હે બુદ્ધિમાન , હે વયેવૃદ્ધ, હે બહુશ્રુત વગેરે કહી હાંસી કરે અથવા “હે મબુદ્ધિ, હે બાળ, હે અણપઢ' વગેરે કહી અપમાન કરે તે ગુરુની એવી ઘેર આશાતના કરવાથી તેનું ભવભ્રમણ વધી જાય. માટે આશાતના કરવી નહિ. છેડા પણ સાચા ગુણવાળો કદી કોઈનું અપમાન, નિન્દા વગેરે કરતો નથી. કેઈ ગ્યને દેખીને પણ કર્મના વિપાકને અને તેની ભાવદયાને ચિતવે છે. જેને અયોગ્ય ખટકે છે તે સ્વયં અગ્ય હોય છે, માટે આત્માથીએ કેઈનું અપમાન-નિન્દા-હીલના વગેરે કરવું નહિ, એવા દુષ્ટ વિચારો થાય તે પણ તે પિતાની જ ખામ-દુષ્ટતા સમજવી.]
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
