________________
दत्त - मूलदेवकहाण
वीमंसिऊण तीसे, वयणं तो भणइ दत्तओ एवं । किं तुमए च्चिय दिट्ठो, अहयं तीए न दिट्ठोत्ति ॥ ८९० तीए भणियं सा भो, जच्चंधा मह मुहाओ सोऊण । तुह गुणवन्नणयं तइ, अणुरागपरव्वसा जाया ।। ८९१ ।। तो भइ दत्तओ तं, आ पावे ! कत्थ आगया एत्थ । निस्सर मह गेहाओ, ओसर दिट्ठिप्पहाओ लहुं ॥। ८९२ जच्चधा उ वियारसि, मं एवं तुह पयारणाठाणं । जाओ अहमुज्जेणीए गरुयनयरीए मज्झम्मि ॥ ८९३ ॥ एवं भणिऊण बहु, एसा निव्वासिया नियगिहाओ । पत्ता तीय सयासं, साहइ से सयलवुत्तंतं ॥ ८९४ ॥ ता तव्विह वयणायणणेण संजायगरुयउव्वेया । सेज्जाइ निर्वाडिऊणं, ठिया महागरुयदुक्खत्ता ।। ८९५ ।। अह केत्तियाए वेलाए मूलदेवो समागओ तत्थ । तं दद्धं तयवत्थं, पुच्छइ किं पिययमे ! दुक्खं ॥ ८९६ || ता जंपियमेयाए, मह दुक्खं अज्जउत्त ! तं किं पि । जं कहिउं पि न तीरइ, संकासं नरयदुक्खस्स ।। ८९७ ||
जओ
बाला हं जाव पुरा, ताव न हरिसो न वा विसाओ मे । आसि इह कोइ संपइ, पुण जाया तुम्ह पयजोग्गा ।। ८९८ तो जइ मुहारविंदं, तुज्झ वि पेक्खामि नाह ! नाहमिह । ता किं मज्झ अहण्णाइ जीविएणावि कज्जं ति ।। ८९९ ता मरियव्वमवस्सं, मए त्ति इय जाणिऊण निब्बंधं । तीसे एसो पभणइ, सुंदरि ! मा ऊसुया होसु ॥ ९०० ॥ तुह अभिमयं हुं चिय, जह होही तह पिए ! करिस्सामि । संबोहिउं तमेवं, तो चिंतइ मूलदेवो वि ॥ ९०९ ॥ सच्चं भणइ वराई, जएमि ता लोयणत्थमेईए । आराहिऊण कामवि, देविं इय चिंतिऊणेसो ॥ ९०२ ॥ अन्नम्मि दिणे वच्चइ, आययणं विझवासिदेवीए । तदुचियपूयं काउं, विन्नत्तिं कुणइ तो एवं ॥ ९०३ ॥ जइ मज्झ वंछियत्थं, तं पूरसि देवि ! ता अहमिमाओ । ठाणाओ वच्चिस्सं, नियगेहं अन्नहा न उणो ।। ९०४ सन्निहियपाडिहेरा, तं सुव्वसि इय भणित्तु तत्थ ठिओ । पाडिच्चरणेण इमो, अह देवी तं तहा दठ्ठे ॥ ९०५ ॥ तन्निच्छयमवगच्छिय, भत्तिं च अचालणिज्जसब्भावं । तुट्ठा भणइ महासत्त ! सिज्झिही इच्छियं तुज्झ ॥ ९०६ गच्छ तुमं सट्ठाणं, किंतु तए तीए सह समाढविउं । जूयक्कीलं पासयदाओ तीए कहेयव्वो ॥ ९०७ ॥ सा तेण अभिनिवेसेण थद्वदिट्ठी कहिस्सई जुगवं । दायं तुह तह वियसियकुवलयदललोयणा होही ॥ ९०८ ॥ इय विझवासिणीए, निसम्म वयणं दढं पहट्ठमणो । नमिऊण मूलदेवो, देविं नियगेहमणुपत्तो ॥ ९०९ ॥ जह आइट्ठे देवीए कुणइ सव्वं पि तं तह च्चेय । जायं च देविवयणं, तहेव कयजणचमक्कारं ॥ ९९० ॥ तो तीए सह भोए, उदाररूवे स भुंजइ पहट्ठो । रायकुलाइसु जंतो, पुव्विं व परिक्खई तं च ॥ ९११ ॥ पुव्वाणुरागवसओ, अन्नदिणे चवलियं पुणो एसा । दत्तगिहं पर पेसइ, सा वि भणइ दत्तमेगंते ॥ ९९२ ॥ भद्दमुह ! तुज्झ विरहे, बाहिज्जइ बलवयाणुरागेण । सा अम्ह सामिणी न य, खणं पि कत्थ वि लहइ रई || ९१३ तो वह सयासम्म पेसिया तीए अज्ज सुहय ! अहं । ता कुणसु दयं पसिऊण तीए मरणं तुमं रक्ख ॥। ९१४ कुविऊण तओ दत्तो, तं पभणइ पाविए पयारेसि । जच्चंधाए तुमं मं, ता ओसर दिठ्ठिमग्गाओ ।। ९१५ ।। तीए भणियं मा नाह ! कुप्प तं पंडिओ त्ति काऊण । जच्चंधा सा भणिया, मए त्ति ता सुणसु भावत्थं ॥ ९१६
Jain Education International
३५
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org