________________
ક્યારે લાગ મળે, ને છટકું? ક્યારે મારી ભાવના સફળ બને?
નસીબ બે ડગલાં આગળ !
દરેક પ્રવૃત્તિને મર્યાદા હોવી જરૂરી છે. મર્યાદા વિનાની પ્રવૃત્તિનો અંજામ બૂરો હોય છે.
પણ એ મર્યાદા ઉચિત હોવી ઘટે; અનુચિત મર્યાદા બંધન બની જાય છે – એવું બંધન, જે જીવન વિકાસમાં બાધા પહોંચાડે.
નરોત્તમ કંઈક આવા જ બંધનમાં ફસાયા હતા, પણ એ બંધન મૂંગું હતું. એ બંધનમાંથી છૂટવા નરોત્તમ જેમ તલપતા હતા, એમ એ વધુ દૃઢ થયે જતું હતું.
જેમ નરોત્તમ એમ બીજા ત્રણ દીક્ષાર્થી તરુણો -અમૃતભાઈ, લવજીભાઈને ઝવેરભાઈ - પણ એવા જ બંધનમાં હતા.
એ બધા વારંવાર ભાગી જતા હોઈ બોટાદ આખામાં લોકો ચેતી ગયેલા. આજુબાજુના ગામડાંઓમાં પણ લોકોને ચેતવી દેવામાં આવેલા, એટલે છોકરાઓ જે તરફ ભાગે, ત્યાં પકડાઈ જતાં વાર ન લાગતી !
ત્રીજી વાર નરોત્તમ ભાગ્યા, ત્યારે સ્ટેશને જ ઝડપાઈ ગયા !
પણ “જોનારની બે, તો લેનારની ચાર,’ એમ નાની ઉંમરના નરોત્તમ પણ નીવડેલ નીકળ્યા. એમણે ને ઝવેરભાઈએ એક દહાડો સંતલસ કરી લીધી, ને બંને ખરે બપોરે જ નાઠા; નાસીને સ્ટેશને ન ગયા, પણ ચાલતાં ચાલતાં બોટાદ નજીકના કુંડલીગામના સ્ટેશને પહોંચ્યા. ત્યાં ગાડી આવવાની વાટ જોતા બાંકડા પર બેઠા હતા, એટલામાં એમને જોઈને ત્યાંના સ્ટેશન માસ્તરે પૂછ્યું: “છોકરાઓ ! તમે ભાગી છૂટનારા છોકરા તો નથી ને?”
બંનેએ ના પાડી, તો સ્ટેશન માસ્તરે પૂછ્યું: “ક્યાંના છો?”
નરોત્તમ પણ પાછા ન પડ્યા. એમણે જવાબ આપ્યો: અમે અગાઉના અમુક ભાઈના છોકરાઓ છીએ.”
આવો જવાબ આપીને સ્ટેશન માસ્તરની બલા તો ટાળી; પણ એમને લાગ્યું કે હવે અહીં બેસવું આપણે માટે કામનું નથી; અહીં જ પકડાઈ જઈશું, માટે ભાગો !
૧૩
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
WWW.jaineletely.org
