________________
110
पढयां
अंगे अंग केसरनो गाढ लेप करातो हतो. जाणे के कंदर्प बाणोमां विष न भर्यु होय ! शिर उपर कुसुमोनो शणगार सजवामां आवतो हतो. जाणे के काळा मेधना गोपुर उपर अर्ध चंद्र बिराज्यो. (१७८)
कपूरे मधमधतुं बीडं मोमां मुकातुं हतुं. जाणे के प्रत्यूषकाळे सूर्य ऊग्यो. उमंगना आवेशमां प्रसाधन करातुं हतुं. पलंगोमां किंकिणीओनो मधुर व प्रवर्ततो हतो.(१७९)
आम केटलीक पुण्यवंतीओ केलि करी रही हती. पण में तो रात्री उद्वेगमां वितावी. घरे घरे रमणीय गीत गवाता हतां. एक मने ज बधुं कष्ट एकळु करीने दीधेलु हतुं. (१८०)
वळी मारा मनमां हे पथिक, चिरप्रवासी पियु, स्मरण थयु. अने सूरज ऊगी गयो जाणीने में बहु समय गाढ अश्रुप्रवाह वहावीने एक अडिल्ला तथा एक वस्तु (१८१)
रात्रे अरधो प्रहर पण निद्रा आवती नथी. प्रियनी वात कहेवाय छे तेथी पण उद्वेग वधे छे. अरघु निमेषार्ध पण रतिसुख छे नहीं. कामथी तस अने वींधायेल आ हुं जाणे के वहेराई रही छं. (१८२)
ए देशमां रात्रे निर्मळ चंद्रनी ज्योत्स्ना नहीं स्फुरती होय? शुं त्यां अरविंदनां फळy सेवन करतां हंसो कलरव नहीं करता होय? शुं त्यां कोई अति ललित रागे प्राकृत गाथा पण नहीं पढतुं होय ? के कोई कापालिक भावपूर्वक पंचम राग नहीं छेडतो होय? अथवा त्यां प्रत्यूषकाळे प्रफुल्लित कुसुमपुंज पण नहीं मघमघतो होय ? एटले ज, हे पथिक, जे पियु शरदकाळे पण घर तरफ नथी वळतो, तेने में तो तद्दन अरसिक जाण्यो. (१८३)
. एवी रीते, सौरभथी रमणीय शरदऋतु में वीतावी, पण हे प्रवासी, ए अतिशय · दुष्ट शठे अरने न संभायें. ए रीते मारी, मदनना शरे वींधायेलीनी एवी करुण दशा हती, त्य तो प्रासादो झाकळभारे श्वेत बनेला मारी द्रष्टिए पड्या. (१८४)
हे पथिक, मारा समग्र देहमां तडतडाट करतो विरहाग्नि सळगी ऊठ्यो. कंदरे पण दर्प दाखवीने पोताना धनुष्यमांथी सडसडाट बाण छोडवा मांड्यां. हुं दुःखार्त शय्याम पडी हती. परंतु मारा चित्तने हरनारो ए शठ, शबर, कापालिक परदेशमां (परमंडळमां, भटकतो रहेतो आव्यो नहीं. (१८५)
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
