________________
૨૦૪
सिरिसोमप्पहसूरि-विरइयं ता पुन्ना मे मणोरहा । तुह विरहे मए इच्छियं जलहि-मज्झे काम-पडिमाए उवाइयं, ता नेहि ममं तत्थ ।' कुमारेण नीया कामाययणे । मोत्तूण पाउआओ जाव अब्भंतरे गओ ताव इयरी पाऊयाओ "पहिरिऊण पत्ता स-गिहं । 'अहो ! बहु-पवंचाए वंचिओ म्हि रंडाए' ति चिंतयंतो जाव अच्छइ ताव दिहो एक्वेण खयरेण पुढो य- 'कहमिहागओ सि ?' कहियं तेण सच्चं । खयरेण भणियं- 'मा कुणसु खेयं । चिट्ठ पक्खमेक्वं एत्थ काम-पडिमं पूयंतो । अस्थि मे गुरुयं कज्जं । तं काऊण जा नियत्तेमि ता तुमं सहाणं पराणिस्सामि । किंतु इह दार-देसे जे चिटंति दुवे दुमा तेसिं समीवे वि न गंतव्वं ।'पडिवघ्नं एयं कुमारेण । खयरो वि दाऊण पक्ख-दिण-जोग्गे मोयगे गओ गयणे । ____ अन्नया कुमारो कोउगेण एक्क-रुक्खस्स जाव अग्घाइ कुसुमं ताव जाओ रासहो । दिहो य पक्ख-पज्जंतागएण खयरेण | सुंघाविउं बीयरुक्ख-कुसुमं जाव जाओ पुणो मणुस्सो, उवालदो रवयरेण, पडिवन्नो अणेण स-दोसो, पुच्छियं च- 'किमयमच्छरियं ?' ति । खयरेण भणियं'मए इमे रुक्खा खरमाणुसी-विज्जाहिं अहिवासिया । तेण इमाणं इमो पभावो ।' खयरो य गओ काम-पडिमं पूईउं । कुमारेण गहियाई दोण्हं पि रुक्खाणं कुसुमाइं । बद्धाइं भिन्न-भिन्न-गंठीसु । खयरेण नीओ कंचणपुरं कुमारो । कुणइ विलासे । दिहो अक्वाए । विम्हिया एसा । मगहाए वारंतीए वि कवडेणं जाणुकुप्पराईसु पट्टए बंधिऊण गया तस्स पासं । सो य सामरिसो कयायार-संवरणो भणइ- 'अंब ! किमेयं ?' ति । रुयंतीए तीए वुत्तं- 'कामाययणे पविहस्स ते एक्को खयरो पाऊयाओ हरिऊण चलिओ । विढिया हं तस्स । तेण वि उल्लालिऊण खित्ता । पडिया कहं पि इह नयरे । तो० मे भग्गा जाणुआइ | तेण भणियं- 'अंब ! जंतु पाउयाओ | न दमंति मे मणं जं तमं जीवंती दिहा ।' एवं भणिए भुयाए घेत्तूण नीओ घरं सो, तीए पुढो य लुद्धमणाए- 'वच्छ ! कहं तुममिहागओ ? कहं वा कुणसि एरिसे विलासे ?।' कूमारेण वृत्तं- 'आराहिओ मए कामो । जाओ पच्चक्खो । तेण दाऊण बहु-दव्वं आणिओऽहमेत्थ ।' भणियमणाए- 'अन्नं पि किंचि दिन्नं कामेण ?!' तेण 'दिन्नं' वुत्तं । तीए भणियं- 'किं तयं ?'। तेण वुत्तं- 'जेण ओसहेण आघाइएण वुहूं पि तरुणं होइ तं दिन्नं ।' तुहाए तीए वुत्तं- 'तं मे देहि' । तो तेण 'तुह चेव कए मए आणिय'ति भणंतेण हटाओ ठवियं
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org