________________
૧૬ ૭
સમરું પલપલ
ત નામ
ઘણી પ્રસન્નતા થાય છે. પરંતુ મારી બે મર્યાદાઓ છેઃ એક તો, મારા ગુરુમહારાજની ઉપસ્થિતિ અહીં હોય તો હું દીક્ષા આપી ન શકું; અને બીજું, તારાં પિતા-માતાની અનુમતિ વિના અમારાથી તને દીક્ષા ન આપી શકાય. હું તેમની સંમતિ લઈ આવે, તો અવશ્ય તને દીક્ષા અપાવું; નહિ તો હું લાચાર
હવે શિવકેતુ અકળાઈ ગયો. તેના ગળે આ મા-બાપની સંમતિની વાત ન ઊતરી. તે બોલી ઊઠ્યો: મહારાજ! હું દીક્ષા લઉં તો મારા ઘરનું કોઈ, મા-બાપ સુદ્ધાં, મને શોધવા આવે તેમ નથી; એટલો બધો હું ઘરમાં અપ્રિય માણસ છું. ને જો હું દીક્ષા લઈ લઉં. તો તેમને તો કાયમની લપ જશે. છતાં તમે મને ના કેમ કહો છો?
મુનિ તેની અકળામણ સમજી શક્યા. તેનું કારણ પણ તેમનાથી હવે છાનું નહોતું જ. પણ છતાં તેઓ વિચલિત ન થયા. તેમણે શાંતિથી શિવકેતુને સમજાવ્યો ને પછી ઉમેર્યું: જો તારા માતા-પિતાને તું અળખામણો જ હોઈશ, તો તું જેવી સમંતિ માગીશ તેવી જ તને આપી દેશે, એટલે તારું કામ તો સાવ સહેલું ને સીધું છે. આવા સીધા કામમાં આપણે મર્યાદા લોપવી તે યોગ્ય ન ગણાય. માટે તું ઘેર જા, ને મા-બાપની સંમતિ લઈ લે. જો તેઓ આવીને મને કહેશે કે “આ છોકરાને દીક્ષા આપો, અમને વાંધો નથી,' તો હું તલ્લણ તને દીક્ષા આપી દઈશ.
શિવકેતુ પણ સમજુ બાળક હતો. તેણે વાતનો મર્મ પકડી લીધો. તે ઊભો થઈ ગયો. જેવી આપની આજ્ઞા' એમ કહીને તે તેજ પળે ઘર તરફ ચાલી નીકળ્યો.
મુનિરાજ પણ પછી પોતાના સંઘાડામાં ચાલ્યા ગયા.
શિવકેતુ ઘરને પંથે પડ્યો.
તેનું મન ચોખ્ખું થઈ ગયું હતું. વરસ્યા પછીના નિરભ્ર આકાશ જેવું જ સ્વચ્છ,
દીક્ષા એ જ હવે તેનું લક્ષ્યબિંદુ હતું. ઝટ ઘેર પહોંચું, ઝટ |
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
