________________
-
શ્રીવર્મ
રર૩
નામનો દૂત કુમાર પાસે ઉપસ્થિત થયો. તેણે વાસવદત્તનો સંદેશો આપીને કહ્યું કે કુમારશ્રી! આપે અહીંથી વાસવપુર પધારવાનું છે. અમારા રાજાજીએ ખાસ વિનંતિ કરવા જ મને મોકલ્યો છે.
કુમાર કહે : એ તો કેમ બની શકે? જેઠ મહિનો તો બેસી ગયો છે, ને હવે વરસાદ માથા પર તોળાવા માંડ્યો છે. હું કાં તો વાસવપુર પહોંચી શકું, કાં ચંદ્રપુર. પણ વાસવપુર ગયા પછી ત્યાંથી ચંદ્રપુર પહોંચવું તો અશક્ય બને. પછી તો વર્ષાકાળ મારે ત્યાં ગાળવો પડે, ને છેક શરદઋતુમાં હું ચંદ્રપુર પહોંચે. એટલે હમણાં મને જવા દો. વળી કોઈ અવસરે આવીશું.
વરદત્તે કહ્યું : કુમાર! તો વર્ષાકાળ વાસવપુરમાં ગાળો તો આપને વાંધો શો છે? ત્યાં પણ હવે તો આપનું ઘર જ ગણાય; ને અમને આપનો વધુ લાભ મળે. આવવું તો પડશે જ. બહાનાં નહિ ચાલે.
કુમારે બચાવ કર્યો : પણ ત્યાં આવવા માટે મારે પિતાજીની રજા તો લેવી પડે ને? એ માટે પણ ચંદ્રપુર જ જવું રહ્યું!
વરદત્ત પણ ચાલાક હતો. તે કહે : કુમાર! એમાં એક વાત થાય. આપ વાસવપુર તરફ પ્રયાણ આદરી. હું અહીંથી ચંદ્રપુર ઉપડું. નરપુંગવ મહારાજ આપના ઉપર નારાજ ન થાય તેમ આજ્ઞા લઈ આવું.
કુમાર કહે : એ તો માથું મૂંડાવ્યા પછી નક્ષત્ર પૂછવા જેવું થાય. એ કેમ ચાલે?
વરદત્ત : ચાલે કે ન ચાલે, પણ આપે વાસવપુર આવવું તો પડશે જ.
કુમાર : એક કામ કર. તું વસંતશ્રીને મળી લે. પછી જોઈએ.
વરદત્ત ઉપડ્યો વસંતશ્રી પાસે. પોતાની રાજકુમારી હતી. પોતાની રાજાની લાડલી કન્યા હતી. એની પાસે જઈને એણે પૂરા હકથી પોતાની વિનંતિ રજૂ કરી, ને કુમારને સમજાવવા કરગર્યો.
વરદત્તને જોતાં જ વસંતશ્રી પીગળી ગઈ. તેની વાતો સાંભળતાં
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
