________________
૧૦
રાજકુમાર
-
it
ક
ક
,
,
નગરથી દૂર એક આશ્રમ હતો. ઘેરી ઘેરી વૃક્ષઘટાઓ, મનોહર લતામંડપો, કલકલ રવ કરતું ઝરણું, સ્વચ્છેદે નાચતાં ફરતાં નિર્દોષ હરણાંઓ અને નિર્ભયપણે વ્યોમવિહાર કરતાં પક્ષીઓથી સભર એ આશ્રમ જતા-આવતા સહુ કોઈનું મન હરી લેતો !
એ આશ્રમની નાની મોટી પર્ણકુટીઓમાં તાપસી અને બાળતાપસી રહેતા. તેઓ અધ્યયન-અધ્યાપન. કરી પોતાનો કાળ નિર્ગમન કરતા.
લોકો એ સ્થળને તાપસીનો આશ્રમ કહેતા.
વનવગડાના વાસી આ તાપસો પશુ-પંખીઓને પણ પોતાનાં બાળકો જેવાં જ પ્યારાં ગણતા. પશુ અને માનવનો ભેદ ત્યાં નહોતો પ્રવર્તતો.
આ જ સ્નેહ અને મમતાભરી લાગણીથી તાપસોએ એક નમાયા હાથીના બચ્ચાને પોતાના આશ્રમમાં આશરો આપ્યો હતો. જન્મથી જ તાપસોની મમતાભરી ચૂંફમાં ઊછરેલું એ મદનિયું ( હાથીનું બચ્ચું ) બાળતાપસો સાથે ખૂબ હળીમળી ગયું હતું. સૂંઢમાં પાણી ભરી ભરીને એ હમેશાં બકુલવૃક્ષો અને નવમલિકાની વેલોને સીંઆ કરતું, એટલે તાપસોએ એનું નામ “સેચનક ' રાખ્યું હતું.
સેચનકને અહીં કશી વાતની ખામી ન હતી. પણ જેમ જેમ એની વય વધતી હતી તેમ તેમ તેના સ્વભાવમાં પણ ફેરફાર થતો જતો હતો. હવે તો જાણે સેચનકને તાપસો અને પોતાની વચ્ચેનો ભેદ સમજાવા લાગ્યો હતો ! હું પશુ, એ માનવ – એવો વિભેદ પાડતાં એ શીખ્યો હતો. ધીમે ધીમે બાળતાપસો સાથેનો એનો આનંદવિનોદ ઓછો થવા લાગ્યો
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
