Shravika Subodh 1920 07 Pustak 01 Ank 02

SR No.: 544502
Original Sutra Author: N/A
Author: Rukminiben Hirachand Zaveri
Publisher: Jain Vanita Vishram
Publication Year: 1920
Total Pages: 36
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Shravika Subodh, & India
File Size: 9 MB

Page 32

કર
શ્રાવિકા સુક્ષ્માન
દા ચશે તે નસીબ હશે તેા એનેા અવતાર સુધરી જશે. આજકાલ કરતાં અને ચૈદ વર્ષ થવા આવ્યાં. નાતમાં આવી છેાકરી માટે વર મળવા બહુ કઠીણુ કામ થઈ પડયું છે. અમારા વાજ્રીયામાં—તમે પણ વાણીયા છે! વ્હેન ! ”
સમરથ—હા, અમે......વાણીયા છીએ, પ—અ—અ—ણ આ બ્રેકરી કંઇ-ભણી છે ?
'
'ના રે વ્હેન, જેવું તેવું લખી વાંચી જાણે એટલુ' જ, એટલે વળી વધારે મુશીખત છે, મૂળ તા કાળી છે, તેમાં વળી માતા નીકળ્યા–એક આંખ જો કે જશે નહીં પણુ બહુ નાતો થઈ ગઈ છે, અને તેમાં વળી મેાઇ, રાંડ ભણી નથી—સુઇ હતતા સારી. ” સમરથ—આવા નહીં એટલે બધાં કાંફ્રા સ્તા! લે! પાત ખાશે!?
ના, પાનની બાધા છે. ”
"
“ કેમ, વાર્ ?”
r
આ છોકરીનું ઠેકાણું પડે ને તેને સારે। વર મળે બાધા રાખી છે! ”
તા
જ પાન ખાવુ એવી
1.
“ ! તારી ! પગુ એસ ખાધા રાજ્યે સારા વર મળી
આવશે કે ? ”
..
“ દેવ ઉપર શ્રદ્ધા રાખી, થય તેટલું' તેવું કંઇક કરવું તે ખરૂંને ?
r
..
જુમા, જાઓ, પ્રયત્ન વગર દેવ મદદ કરતાજ નથી
“ શું પ્રયત્ન કરૂં ? ”
k
સમરથ—પ્રયત્ન ! માણુસ થઇને પ્રયત્નનું પુછે છે ? જીએ, હું સાત બકરીઓની મા છું. તેમાંની મ્હોટી થયેલી પાંચને નાતમાં સારાં સારાં ઠેકાણાં શેાધી પરણાવી છે, ને તે બધી કંઈ રૂપવાન ન હતી તેમ છતાં પશુ—અક્કલની, હાંશીયારીની જરૂર છે, મ્હારી બાઇ! છેકરીઓની મા થંઋતે આમ શુ બાધાઓને ભરાંસે બેસી રહી છુ ?! - ખાનામાંનાં પેસેન્જરેના ગડબડાટ આ વાતથી આછા થયાને ઘણાખરાનું ધ્યાન સમરથના ખ્યાન તરફ ખેચાયું.
“ મને કઇ રસ્તા સુજતા નથી. છેવટ આ છેડીઆને લઇને કૂવામાં પડુ એમ થાય છે. જ્યાં પૂછાવ્યુ ત્યાં “ કન્યાને બતાવા ” એમ સામેથી હેવરાવે છે અને છેડી તા આવી ! ! એના બાપ બિચારા સુરતમાં ઇધર ઉધર છેકરાં ભણાવે છે અને આવા વ્યવહારમાં પૂરું સમજતા નથી. ”
સમર્થ—તેમાં આટલાં ગભરાઓ છે થા માટે ? હેાંશીયારી હેાય—સાહસ હેાય— ધીરજ હાય તા છેાડીને વર મળવાજ જોઇએ!
rr
પણ તમારા જેટલી હિમત અમારે લાવવી ક્યાંથી ? !
સમરથ—જીએ, આ હેાટી છેાડી કાળી છે ખરીને ! અને એને વરનાં મા બાપ જોવા માગે છે ! વારૂ તેા તેને એક ઉપાય છે. મ્હાંપુર લગાડવાનેા પાઉડર તમે જાણા છે? તેને પી*કપાઉડર કહે છે. તે પૈસાના લાવવા—કત એ પૈસાના—
..
અરે, પણ અમને તે વળી ક્યાં મળે ? અમરૂં ગામ કઇ હું મ્હાટુ નથી..” સમરથ—તમે સાંભળ્યા તા ખરા! ગભરાએ છે. કેમ ? પાઉડર ન નળે તેા માટીથી લીંપેલી ભીંત હેયને તેના ઉપર ખડી લગાવેલી હાય તે જરા તેનુ મ્હાં ધેાઈ ધીમેધીમે તે