________________
શ્રાવિકા સુધ
૫
કેળવાયેલી વ્હેનાએ પાતાની અજ્ઞાન મ્હેતાનું હિત સાધવા ભાગ આપવા તૈયાર થવું જોઇએ. પેાતાનું જીવન ખીજાને ધડારૂપ બનાવવું એજ લોકોને નીતિના, માર્ગ શીખવવાનું ઉત્તમ સાધન છે. શાસન દેવતાઓ સત્બુદ્ધિ આપે અને જૈનવનિતાવિશ્રામ જેવી સંસ્થાએ સ્થાપન થાય જેથી નિઃસ્વાર્થી જૈનતિ પ્રકટ થાય અને પુરીથી એક વખત પ્રાચીનકાળની સ્થિતિનું આપણને દર્શન થાય એજ પ્રાર્થના.
સ્ત્રી ઉપયાગી ફરતું પુસ્તકાલય.
સુજ્ઞ ભગિનીઓ !
આપણે એક ઓરડામાં પ્રવેશ કરીએ છીએ. હવે જો તે એરડામાં અંધારૂં હોય તા આપણે રસ્તામાં પડેલી ખુરશી સાથે અથડાઇએ છીએ, અથવા થાંભલા સાથે આપણું માથું કુટાય છે, અથવા તેા માર્ગમાં પડેલા દુધના લોટા આપણે પગની ઠેસથી ઢાળી નાંખીએ છીએ અને એવી ખીજી સે। અડચણા આપણા માર્ગમાં ઉભી થાય છે. આનુ કારણ શું ? કારણું ખીજાં કાંઈ નિહં પણ અંધકાર. તે અંધકારને દૂર કરવાના એકજ માર્ગ છે, અને તે પ્રકાશ છે. દીવા ધરમાં પ્રગટાવા, પછી તમે નિર્ભીય રીતે બધા ઘરમાં કરી શકશેા, તમે કોઇ પણ વસ્તુની સાથે અથડાશે નહિ અને તમારૂં સર્વ કામ સુગમ થશે. આ સંસારની પણ એવીજ સ્થિતિ છે. જ્ઞાન વગર આપણે જ્યાં ત્યાં અથડાઇએ છીએ, આપણા માર્ગમાં અનેક અડચણા આવે છે, તે શી રીતે દૂર કરવી, તે આપણે જાણતા નથી. આપણે જાતે દુઃખ વેઠીએ છીએ અને બીજાને દુઃખના કારણભૂત બનીએ છીએ. તે અહીં પણ અજ્ઞાન રૂપ અંધકારને દૂર કરવા જ્ઞાનરૂપી દીપકની જરૂર છે. જ્યાં પ્રકાશ નથી ત્યાં અંધકાર રહે છે, તેમ જ્યાં જ્ઞાન નથી, ત્યાં માનસિક અંધકાર ઘર કરી રહે છે, અને તેનો સાથે ઘણા અનથો જન્મ પામે છે, માટે જ્ઞાન પ્રાપ્ત કરવાની આવશ્યક્તા છે,
જ્ઞાન સૂર્ય કરતાં પણ અધિક છે. સૂર્ય આપણને દિવસના સમયમાં પ્રકાશ આપે છે, ત્યારે જ્ઞાન સવ સમયે રાત્રે તેમજ દિવસે આપણાં જ્ઞાનચક્ષુ ખાલી આપણને વસ્તુ માત્રનું ભાન કરાવે છે. વીજળી અને વરાળના જ્ઞાનથી જગતમાં કેવા કેવા ચમત્કારો બની રહ્યા છે તે જુએ અને પછી જ્ઞાનના પ્રભાવ આપે આપ સમજાઇ જશે. જ્ઞાન એ ઉત્તમ આભૂષણ છે તે કાઇ પણ પ્રકારના આભૂષણું કરતાં વધારે ચળકે છે. તેને ચાર ચારી જતા નથી, ભાઇએ તેમાં ભાગ માગતા નથી, અને કાઇને પણ આપવાથી તે વધ્યાં કરે છે, એ રીતે વિચારતાં સ્કૂલ ધન જ્ઞાન આગળ કાંઇ હિસાબમાં નથી. સર્વ દાનમાં જ્ઞાનદાન ઉત્તમ કહ્યું છે, કારણ કે:
अन्नदानं परंदानं विद्यादानमतः परंम् । अन्न क्षणिका तृप्तिर्यावज्जीवं तु विद्यया ॥
અમદાવાદની શ્રી જૈન વીશા ઓસવાલ ક્લબ તરફથી કરતું પુસ્તકાલય ખુલ્લુ કરવાની ક્રિયા થઇ, તે પ્રસ ંગે વ્હેન સુભદ્રા ચીમનલાલ દાશીએ વાંચેલું ભાષણ.