Kalyan 1964 05 Ank 03

SR No.: 539245
Original Sutra Author: N/A
Author: Kirchand J Sheth
Publisher: Kalyan Prakashan Mandir
Publication Year: 1964
Total Pages: 78
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Kalyan, & India
File Size: 9 MB

Page 41

પર વહેTI[ J R[ણll
" ના કલ્યાણ માટે પ્રારા) IGશા (૧) દિકરો કે દિ ફર્યો
એક વખત વાત્સલ્યની પ્રતિમા સમા
પિતા પોતાના પુત્રને મળવા આવે છે, પિતાને મા બાપ પિતાના પુત્રને પરસેવે જોઈને જ આ પુત્ર તથા પુત્રવધૂ હેબતાઈ પાડીને ભણાવવામાં જરા પણ ખામી રાખતા ગયા. પુત્રનાં પ્રેમનાં નીર ઓસરી ગયાં. ભાઈ નથી. મારે લાલ જગતમાં “સાહેબ” બનીને સાહેબની સુધારક ગણાતી ફેશનેબલ પત્ની ફરે, એ મેહમૂઢ મા બાપની ઉમ્મદ હંમેશ ડોસા સામે વારંવાર ડોળા કાઢતી હતી. માટે આગળ જ રહે છે, પણ આજની અસં. પિતા તે પુત્રના કાર્યમાં જરાપણ ડખલ સ્કૃત કેળવણીથી જ્યારે એમને પુત્ર ઉÚખલ ન થાય માટે એક બાજુ બેસી ગયા. એ બને છે, ત્યારે માતા પિતાને ફાળ ઓઢીને દિવસે પુત્રને ત્યાં મોટા ઓફિસરની મીજબાની રડ્યા સિવાય બીજું કંઈ જ રહેતું નથી. મા- હતી. “આ જ સમયે ડેસે આવી ચડ્યો. બાપને ત્યારે સમજાય છે કે બાળકને ન્હાન- મારી આબરૂના કાંકરા કરવા.” એ વિચારે પણથી જ જે ધર્મના સંસ્કાર નાંખ્યા હેત આ અસંસ્કારી પુત્ર બળી રહ્યો હતે. તે સારૂં હતું!
નિયત સમયે સાહેબ મીજબાનીમાં ભણી ભણીને ભવાડા કરનાર યુવકેની પધાર્યા. સાથે બીજે પણ ઘણે સ્ટાફ હતે. સ ખ્યા આજે ઘણું જ વધતા જાય છે. આજના પિતા પણ પોતે કસમયે આવી ચઢેલ છે, એ ભણેલાઓને પોતાના પાલક, જન્મદાતા માત વિચારે સમસમી ઉઠ્યા. પુત્ર પિતાની ખબરપિતાને માત-પિતા કહેતા પણ હવે શરમ અંતર પણ પૂછત નથી, ઉલટું જણાવે છે કે, આવે છે.
હમણાં એક તરફ બેસી રહેજે. કશી જ હદ થાય છે. એવા જ્ઞાન પામેલ કેશ. ટેકટ કરતા નહિ.' નેબલ ફારસીયાઓની વાત કરતાં પણ અંતર મિજબાની ચાલુ થઈ. મોટા સાહેબે દૂર દુભાય છે. સમાજના રખેવાલે, ભવિષ્યના બેઠેલા વૃદ્ધ સામે અંગુલિ નિર્દેશ કરી કેણ આધાર સ્થંભે આજે કઈ દશામાં મૂકાઈ છે? એમ પૂછયું. ગયા છે? એ કહેવું ઘણું જ ગ્લાનિજનક છે. This is my servant. Sir' સાહેબ
ગામડાના એક સુખી ભાઈએ પિતાના આ મારે માણસ છે. જમાનાને ખાધેલ પુત્રને ભણાવીને “સાહેબ” બનાવવાનાં સેણલાં સે અંગ્રેજીના એના શબ્દોના ભાવને સેવ્યાં. પુત્ર ભણવામાં હોંશીયાર હતો. ભણીને અભિનય દ્વારા પામી ગયા હતા. તરત જ પાસ થતાં વેંત એને સારા અધિકાર પર ઉભા થઈ બધાની વચ્ચે એમણે ધડાકો કર્યો. નેકરી પણ મળી ગઈ.
સાહેબ! હું એની માને માણસ છું, ભાઈ સાહેબને ગામડામાં આવવું ગમતું એનો નહિં, મેં ભણાવી ગણાવીને એને આ નથી. રજાના દિવસોમાં પોતાની પત્ની સાથે સ્થિતિમાં આણ આજે મને પિતાને પિતા હવા ખાવા ઉપડી જતે. માત-પિતા પુત્રના કહેતાં પણ શરમાય છે. અને નિલ જજની દર્શન કરવા ઝંખે, પણ સાહેબ બનેલા પુત્રને જેમ મને એને નોકર બનાવે છે. આ વાને માત-પિતા પ્રત્યેનો નેહભાવ કયાંથી જાગે? ભણુવ એ સાપને દૂધ પાવા બરાબર છે?