Kalyan 1962 02 Ank 12

SR No.: 539218
Original Sutra Author: N/A
Author: Somchand D Shah
Publisher: Kalyan Prakashan Mandir
Publication Year: 1962
Total Pages: 48
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Kalyan, & India
File Size: 11 MB

Page 33

ભાઈને ભેજનગૃહમાં દાખલ થતાં જોતાં જ તે દી: ‘ભાભી, મારા ભાઈને બરાબર જમાડજો... જરા નજર તે કરશ...એમના ચહેરા કેટલા કરમાઈ ગયેલા છે ?” ત્યાર પછી તેણે ભાઇ સામે આવી ભાઇના હાથ પકડી લઇ કહ્યું : - ભાઈ, તમારી આંખો આટલી નિસ્તેજ કેમ લાગે છે? '
વચૂલે બહેનના ખભા પર હાથ ફેરવતાં કહ્યું : - એન, કશી ચિંતા કરીશ નહિ...તારા ભાઇને કશું નથી થયું....આજ બહુ મેડા ઉઠયા હતા એટલે તને એમ લાગે છે....તે જમી લીધું?'
ભાભી,
- હા....મા સાથે જ જમી લીધું.' કહી સુંદરી પુન: કમલા પાસે ગઈ અને ખાલી : મધ્યાન્હ સમયે મા પાસે આવજો.' કમલાએ સમ્મતિ દર્શાવી.
અને હાસ્ય કલેોલના પ્રતિક સમી શ્રી સુ ંદરી હરણનાં અભ્યાં માફક નાચતી કુદતી ખંડ બહાર નીકળી ગઈ.
વંકચૂલ ભાજન કરવા બેઠા.
પરિચારિકાના બદલે ક્રમલા પિરસવા માંડી. પણ સાચી ભૂખ કાદી છૂ પાછ શકતી નથી અને બનાવટી ભૂખ તરત પકડાઇ જાય છે. પત્ની સાથે વાત કરવાનો પ્રસંગ ટાળવા ખાતર વંકચૂલે ખૂબ જ ભૂખ લાગી હેાવાનુ જણાવ્યું હતું પરંતુ ભાણા પર બેઠા પછી તે રાજના જેટલો યે ખારાક લઇ શકયા નહિ. પત્નીને ખૂબ જ આગ્રહ જોઇને તે આછા હાસ્ય સહિત ખેલ્યા : ' તારા આગ્રહના
સત્કાર કરીશ તો મારે અહીંથી સીધા રાજવૈદને મળવા જવુ પડશે.'
.
• પરંતુ આપે તે કશું ખાધું નથી. ' તારૂં ધ્યાન માત્ર પીરસવામાં જ હતું એટલે મેં કેટલું ખાધું તેની કલ્પના તું કરી શકી નથી. ' વંકચૂલે કહ્યું.
• આ મધુ ગાલક તે એમને એમ પડ્યા છે... પુરી ખેજ મૂકી હતી...આપે માત્ર અડધી જ ખાધી છે....આપ તા કહેતા હતા કે મને સખત ભૂખ લાગી છે.....
મે સાચુ કહ્યું હતું ...પુચ્છા કરતાં વધારે જન્મ્યા થાડા ભાત પણ માંડ માંડ લખું શકીશ.’
કલ્યાણુ : ફેબ્રુઆરી ૧૯૬૨ : ૧૦૧૯
પત્ની સમજી ગઇ કે સ્વામીએ ભૂખનું બહાનુ જે બતાવ્યું હતું.
થાડીવાર પછી વંકચૂલ ભોજનગૃહમાંથી વિદાય
થયા.
કુમલા જમવા બેઠી. એકાદ ઘટિકા પછી ભેજનથી નિવૃત્ત થઈને તે સ્વામી સાથે કેટલીક વાતા કરવાના ઇરાદાએ પેાતાના ખાસ ખંડમાં ગઈ ત્યારે તે જાણી શકી કે, વંકચૂલ મુખવાસ લઇને તરત બહાર નીકળી ગયા હતા.
કમલાએ પરિચારિકાને પુછ્યું: 'કયાં ગયા છે એ ! કંદ કહેતા ગયા છે ?’ ‘ના, દેવી...’
કયારે આવશે, તે કંઇ કહેતા ગયા છે?' ના દેવી....માત્ર મુખવાસ લઈને તેઓ તરત નીચે ઉતરી ગયા હતા.' પરિચારિકાએ કહ્યું,
કમલાના હૃદયને ભારે ઠેસ વાગી. આજ તા તેણે પાકા નિશ્ચય કર્યાં હતા કે, સ્વામીને સમજાવવા વિનવવા અને સાચા રસ્તે ચાલવાની પ્રેરણા આપવી. તે કંઇક નિરાશા અનુભવતી એક આસન પર ખેસી ગઇ.
મુખવાસનુ પાત્ર
પરિચારિકાએ કમલા સામે પાછું લઇ જવા જણાવ્યું.
કમલા સમજતી હતી કે હવે સ્વામી કયારે આવે તે કહી શકાય નહિ. કદાચ સાંજે જમવા આવે કે ન આવે....અને કદાચ છેક પાછલી રીતે...પણ આવે !
શું થાય ? પુરુષ ધર પ્રત્યે આકર્ષાય એવું મહાન આકણુ કેવળ પરિવાર અને પ્રેમ જ છે, એ બધું અહીં હોવા છતાં એમનું મન ધર પ્રત્યે કેમ ચંચળ રહ્યા કરતું હશે?
આના જવાબ સત્તર વર્ષની પત્ની કયાંથી શોધી
શકે?
આજ પત્ની સાથે વાતા કરવી છે . એમ વકચૂલ સમજતા હતા....પરંતુ ભોજન કરીને ખમાં આવ્યા પછી તેના નયન સામે નગરશેઠને ત્યાં ચેરી કરવાના નિશ્ચય તરવરવા લાગ્યા...અને સલામત રીતે ચારી કરી શકાય એ માટે પૂરતી માહિતી મેળવવી જરૂરી હતી....એટલું જ નહિ, પણ એ માહિતી પર મિત્રા સાથે વિચાર કરીને આખા કાર્યક્રમ તૈયાર