________________
એ દેટ જોઈને ચકોર ગણાતે સમય મીઠું મીઠું મલકીને કહે છે....પાગલ ) * માનવી, જેની પાછળનું તારું જીવન બરબાદ કરીને શ્રમ કરી રહ્યો છે, તે વસ્તુ તારી આ કઈ કાળે હતી નહિં.છે નહિ અને હશે પણ નહિ.
પરંતુ સમયના ગીતની કોને પડી છે? ધર્મ રસાતલ જતે હેય તે ભલે જાય....! અહિંસા ચુંથાઈ જતી હોય તે ભલે ચુંથાઈ જાય ! સત્ય પાતાળમાં પેસી જતું હોય તે ભલે પેસી જાય ! ઉદારતાને આવતી કાલે અંત આવતો હોય તે ભલે આજ આવે ! મારાં કપેલા સુખને હું કેમ છેડી શકું? માનવજાતની આ પણ પાગલામી કયારે પુરી થશે?
કયારે એને સમજાશે કે તું દેડતે નથી..પણ ઘાણીના બેલ માફક માત્ર એકજ સ્થળે ઘુમી રહ્યો છે!
માનવી કાળનું આ ગીત કયાંથી સમજે ?
કે
મનન માધુરી
થા વિમર્શ
મનુષ્યમાં રહેલી નિર્બળતાઓને લેક જેટલે તિરસ્કાર કરે છે, તેટલે તેનામાં , રહેલા બળ અને શક્યતાઓને આદર કરતા નથી. તેની જડતા પર જેવા જોરથી ઘા ! શ કરે છે, તેવા કે તેથી અડધા જોરથી પણ તેનામાં રહેલા ચૈતન્યને આદર કરતા નથી. ) કે મનુષ્યમાં દેખાતી ક્ષુદ્રતા જેટલી ખૂંચે છે, તેટલી તેનામાં રહેલી વિરાટતા પ્રત્યે પ્રેમ આ જ કરવાને લેશ માત્ર વિચાર કરતા નથી, મનુષ્યની સેતાનીયત લેકની નજરે તરત ચઢી A જાય છે, પરંતુ તેની દિવ્યતા તેમના ધ્યાન બહાર જ રહી જાય છે.
દરેક વ્યક્તિમાં જડતા અને ચૈતન્ય બંને વસેલા છે, જડતા તેને અધોગતિ તરફ 9 આ ચે છે. ચૈતન્ય તેને ઉર્ધ્વગામી બનાવવા કેશિષ કરે છે. વ્યક્તિ માત્રના જીવનને આ છે X નિરંતરની ખેંચતાણ અનુભવવી પડે છે. જડતા છે કે ટાળી ટળી શકતી નથી, છતાં આ છે તેને ચૈતન્યને આધીન કરવી હોય તે તેમ કરી શકાય છે. આ હકીકતમાં મનુષ્યનાં A હળારનાં બીજ રહેલાં છે.
પડવું સાહજિક છે, એ વાત માની લઈએ, તે પણ ચઢવું એ સાવ અસ્વાભાછે વિક નથી, એમ પણ માનવું પડશે. જડતાને જે ઉંચકીને પણ ચૈતન્ય-પંખેરૂ ગગન
