________________
વ
-------------
૧૩ : અક <:
***
-------------------
ઓકટોબર :
..
ફૂલ
અને કાંટા
વનપથ ફૂલેથી નહિ, કટકાથી છવાયેલા છે, પણુ અંતે સુખ પ્રાપ્ત થાય જ છે. તેમ જીવનપ ંથના કટકાનાં ડંખનું અંતે ફૂલની ફોરમ માણવા મળે જ છે.
O
O
0 0
૧૯૫૬
દુઃખ સહેનારને જેમ સહન કરનારને
કાંટા વગરનું ગુલામ ન સભવે, તેા જીવનપથ પણ કંટકવહાણા કેમ હોઇ શકે? જીવનપંથના આ કટકા એટલે વિકાસવાંછુ જીવન-સરિતાની ગતિને અવરેાધતી આપત્તિ રૂપી શિલાએ. કાંટાથી ડરનારને જેમ કદી ગુલાબની સૌરભ સાંપડતી નથી, તેમ આપત્તિઓથી દૂર ભાગનારને જીવનમાં કદી સુખચેન સાંપડતાં નથી; અને એની જીંદગી ભય, ત્રાસ અને ભીરૂતાની ત્રિવેણી જ જાણે કે બની રહે છે! કાંટાના આવરણને દૂર કરનાર જ જેમ ગુલાબ પામી શકે છે, તેમ જીવન-પ્રવાહની ગતિને અવરોધતી આ આપત્તિએ ના નાશ કરનાર જ પ્રગતિને પંથે પ્રસ્થાન કરી શકે છે. આમ મહત્તા તે આપત્તિઓથી દૂર ભાગવામાં નહિ, પણ ખુદ આપત્તિઓને દૂર ભગાડવામાં છે.
અને આપત્તિએથી વળી દૂર ભાગવું શાને ? એ કાંઇ દૂર ભાગવા જેવી ખતરનાક વસ્તુ થોડી જ છે? એ તે છે કેવળ કસોટી અને કસોટી, પછી ગમે તે પ્રકારની હાય પણુ, કામયાખી તે એને પાર કરનારને જ વરે છે-પીછેહઠ કરનારને નહિ તે નહિ જ. સાચાં મેતી મેળવવાં હોય તે જેમ મહાસાગરમાં પડયે જ છુટકા, તેમ જીવનસાગરમાંથી સફળતાના–વિકાસના મેાતી મેળવવાં હાય તા મરજીવા ખની મુશ્કેલીએનાં મેાજાના સામના કર્યે જ છુટકા ! સાધના વગર સિધ્ધિ કેમ સાંપડે ?
વળી, સુવણુ જેમ અગ્નિપરીક્ષામાંથી પસાર થઈ વધુ ઉજ્જવળ બને છે, ટીપાઈ ટીપાઇને જૈમ અધિક સુંદર બને છે, તેમ માનવી પણ આપત્તિઓની અગ્નિપરીક્ષામાંથી પસાર થયા પછી જ વિપત્તિએની એરણ પર ટીપાયા પછી જ મહાન બને છે. મેદી જેમ પથ્થર વડે પીસાયા પછી જ રંગ લાવે છે, તેમ માનવીનાં જીવનના સાચા રંગ પણ મુસીબતેની ચક્કી વચ્ચે પીસાયા પછી જ ખીલી નીકળે છે.
