________________
આ હકીકતથી આપણે પરિચિત થઈએ તે ગતિમાં વેગ આવે.
આજે તે આપણે ચુલાના ધીમા તાપમાં લેખંડને ટૂકડે મૂકી ધીમે હાથે હથોડાથી ટીપીએ છીએ, કયારેક આ આ ટૂકડે “આકાર પામશે એવી ભ્રમણ સેવીએ છીએ.
જીવત્વની નીચેની ભૂમિકામાં આવી ભ્રમણા હોય, પરંતુ માનવીને રમે ન શોભે.
માનવ સમય Human Time અને માનવ શક્તિ Human Energy ને એક એક કણ કિંમતી છે.
મ્હારે લેખકને ટૂકડો આકાર નથી પામતે-તે કેમ નથી પામતે ? શું હથોડાની ખામી છે? શું એરણની ખામી છે? શું હશેડા પાછળ વપરાતા હારા બળની ખામી છે? કે શું ખંડને વાળતા પહેલાં જે ભઠ્ઠીમાં તેને ગરમ કરવું પડે, તે ભઠ્ઠીની ખામી છે? |
હારે “સિદ્ધાચલ” જવું છે અને માયાબજારની આ ગલીઓમાં હું આંટા મારૂં છું. મહારૂં આ ભ્રમણ કયારેક હુને “સિદ્ધાચલ પહોંચાડી દેશે, એવી મહારી ભ્રમણ છે.
શું ખરેખર હારે “સિદ્ધાચલ જવું છે?
શું “સિદ્ધાચલને માગ જાણકાર-ભોમિયા–ગુરુ પાસેથી મેં જાણે છે? હું જ્યાં છું ત્યાંથી હારૂ પ્રત્યેક પગલું શું “સિદ્ધાચલ” તરફ છે?
હારી આ અતિ અતિ મંદ ગતિ માટે શું હું જાગૃત છું?
હારી ગતિ ધ્યેય પ્રત્યે છે કે બેચથી વિરૂદ્ધની દિશામાં છે, તે માટે શું હું સતત જાગૃત છું?
કે કદાચ મહારી અનેક કામનાઓ જેમ “સિધ્ધાચલ” પણ હારી એક કામના Wishing માત્ર છે?
સિધ્ધાચલ–મોક્ષની અનિવાર્ય જરૂરિઆત હને સમજાય છે?
બળતા ઘરમાંથી સર્વ શક્ય પ્રયત્ન માનવી નાશી છૂટે. આવી Will to live વિગિષા વૃત્તિ આત્મત્વને બચાવવાની આ ખેવના શું મહારામાં જાગી છે?
કઈ કહેશે કે ધાર્મિક ક્રિયાઓ અને અનુષ્ઠાન કરનારમાં ધીમે ધીમે બધુંય આવશે. હજી એકડો તે ઘુંટવા દે.
હું પણ હજી એકડો ઘુંટુ છું. હું સ્વીકારું છું કે-અક્ષરજ્ઞાન પ્રાપ્ત કરવા માટે પણ મ્હારે ઘુંટવું તે પડશે જ. એકડાનું મહત્વ માત્ર એકડામાં નથી, અન્ય અને સાથેના તેના Relation સંબંધમાં છે.
અક્ષરનું મહત્વ પણ એક બીજા સાથેના સંબંધમાંથી અર્થને પ્રગટાવવામાં છે. માત્ર
