Page Text
________________
.. ફાગણજાવ્યો છું. એ સ્વીકારી અને ઋણમુક્ત કરો.', પડશે આ ગુંડાગીરી. બોલ કરી શકીશ ?' ' હું અવાફ થઈ ગયે, કહ્યું, એ પાંચ હજારને સાંભળતાંવેંત એ પત્થર જેવો બની ગયો ! એ
પછી ધીરેધીરે ખુરસી પર બેસી ગયો. ઘણીવાર સુધી એણે કહ્યું “હજુર, એ મારું નજરાણું છે, ઈમાર કપાળે હાથ દઈને એ શું વિચારતો હતો એ તો એજ નથી કહું છું કે, આથી વધુ દેવાની મારી તાકાત જાણે. આખરે એક મોટો ઊંડો નિશ્વાસ નાખી એ નથી. '
બોલ્યો, “બાબુજી, તમે મારી દુનિયા છીનવી લીધી. - મેં હસીને કહ્યું, “ગુરમિંયા, તું શું એમ ધારે બહુ સારૂં, એમ જ થશે. કોકેન મૂકીશ, એ ધંધે છે કે, મેં રૂપિયાના લોભે તારો જીવ બચાવ્યો હતો? મૂકીશ. આ ગુંડાગીરી પણ મૂકીશ, પણ એમાં તએ ચુપ રહ્યો.
,
મને શો ફાયદો થયો, માલિક ?” તે મેં ફરી કહ્યું, “તારા કેકેનના વેચાણના, લોકેના એને ખભે હાથ મૂકી મેં કહ્યું, “જો તું ખરેખર લોહીના શોષણના રૂપિયા તું જ પાછા લઈ જા. મને એ મૂકી શકીશ, તો મને શું લાભ થયો એ એક
એ ન ખપે. તારા જેવાનો જીવ બચાવી મેં જે દિવસ તને કહીશ.” પાપ કર્યું છે એની સજા ભગવાન મને દેશે.”
ગુંડાગીરી એણે સરળતાપૂર્વક છોડી દીધી પણ - રૂપિયા આપવા માટે એણે ખુબખુબ પ્રયત્ન કર્યો, કોકેન છેડવા જતાં એણે કેવું કેવું વયું એ વર્ણવું અસંપણ મેં ન જ લીધા. એણે ઘણી યે કાકલુદી વીનવણી ભવિત છે. પ્રથમ પ્રથમ તો રોજ સાંજે આવી મારા પગ કરી પણ હું અચળ રહ્યો, ત્યારે એ નોટનું બંડલ પાસે એ માથું પછાડતો. કોકેનની ભૂખ કેવી પૈશાચિક. ઉપાડી, એક રીતે રોષે ભરાઈ પાછા ચાલ્યો ગયો.
ભૂખ છે એ કેકેન ન ખાનાર નહિ સમજી શકે. સાત દિવસ બાદ ફરીથી આવીને એણે કહ્યું, રોજ મારા પગ પાસે માથું ઘસતા ઘસતો કહેતા, * માલિક, તમે હિંદુ થઈને જાણીબુઝીને મારા જેવા માલિક, એકવાર હુકમ આપ-એકવાર-એક જ વાર દુશ્મનનો જીવ બચાવ્યો એ વાત હું કેમેય ભૂલી નથી
રજા આપે. સોયની અણી પર આવે એટલું જ ખાઈશ. શકતો. વારૂ, રૂપિયા તમે ન લેશે. મને તમારો ગુલામ
વધુ નહિ ખાઉં. ક્યારેક ક્યારેક તો મને એવી દયા બનાવીને રાખો. જેમ હુકમ કરશો એમ કરીશ.”
ઉપજતી કે, મહાપરાણે હું મનને સખત કરતો. મને એક સરસ વિચાર સૂઝી આવ્યો. મેં કહ્યું
પણ ગજબનું મનોબળ હતું એ ગુંડાનું.બીજો કોઈ જેમ કહીશ એમ કરીશ ? ખરું કહે છે?”
ન હોત તો કયારનો યે પ્રતિજ્ઞા તોડી ચુકયો હોત પણ એ બોલ્યો “જાન કબૂલ, ઈમાન કબુલ–એમ જ નરમિયા બુલડોયની જેમ એની વાતને વળગી રહ્યા હતા. કરીશ–તમે કહેશે એમ જ કરીશ ...
કોકેનની ભૂખને જીતતાં એને પૂરૂં એક વર્ષ મેં ફરી કહ્યું, “ગુરમિયા, બરાબર વિચારીને પર આવેશમાં કે ઉત્સાહમાં આવીને ઇમાનના
લાગ્યું. છેલ્લે દિવસે આવી એ મારે પગે બાઝી ૫
છે આપો. માલિક, આજે સમજાયું કે, શા નામે જેમતેમ ન બોલી બેસતો.”
માટે તમે મને કોકેન છેડવા કહ્યું હતું. તમે માનવી એ જરા અચકાઈને બોલ્યો “મારો ધર્મ નહિ છોડી નથી, પીર નબી છે, પીર નબી !' શકું. બીજું જે કંઈ કહેશો એ કરીશ –ખુદા કસમ.'
- હવે એ ગુરમિયાએ બીડી-તમાકુની દુકાન માંડી છે. મેં કહ્યું, “ના, ધર્મ તારે નહિ છોડવો પડે, પણ આતો એથી યે વધુ આકરૂં છે, ગુરમિયાં ”
Sિ "
“કયારેક સવારમાં
ક્યારેક સવારમાં વહેલા મારે દવાખાને આવી એ બોલ્યો, “ભલે હોય. તમે ફરમાવોને !” ચડશો તે તમે એને સૌ પ્રથમ આવીને મને સલામ
મેં કહ્યું, “વારૂ. હું ફરમાવું છું. તારે કોકેન ભરતા જેશે છોડવું પડશે. કેકેનને ધંધો છોડવો પડશે ને છોડવી કુમારના સૌજન્યથી; કેટલાક ફેરફાર સાથે.
| SR No. | 539037 |
| Book Title | Kalyan 1947 Ank 01 02 |
| Original Sutra Author | N/A |
| Author | Somchand D Shah |
| Publisher | Kalyan Prakashan Mandir |
| Publication Year | 1947 |
| Total Pages | 78 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Magazine, India_Kalyan, & India |
| File Size | 12 MB |