________________
તીર્થયુદ્ધશાન્તિનું “મિશન.
જરૂરી દેશહિત અને સમાજહિતના કામમાં પિતાનું પુરેપુરું બળ ધર્યું કે નહિ તેથી જ હેને પુરતી ફતેહ મળી નહિ. મિશન ગુન્હેગાર નથી, મિશનરી પણ ગુન્હેગાર નથી, પણ મિશનને જોઈતું બળ ધીરનારા પિતાનું કર્તવ્ય બજાવવાથી દૂર રહ્યા એ જ દોષ લોકોની નજરે આવશે, અને હવે પછીના દરેક મિશનમાં વધારે હરદેશી અને વધારે એક્યથી કામ કરવાની રીત લોકે શિખશે.
આ દેખીતા શુભ કામમાં પણ કેટલાક કેળવાયલાઓ તથા ધર્મગુરૂઓ મદદ કરવાને બદલે પત્થર નાખતા જોવામાં આવ્યા છે. તેઓ પૈકીના કેટલાક ધમધપણાને લીધે સુલેહના શત્રુ બને છે, કેટલાક એમ. કહે છે કે અમુક વ્યક્તિ આ યશ ખાટી જાય એ અમારા જેવાથી કેમ ખમી શકાય ? કેટલાકને મનમાં એ બળતરા છે કે ઝઘડા ચાલુ રહેશે તો જ અમારો ભાવ પૂછાશે ( કદાચ અમને ફીઓ પણ મળશે) અને ઝઘડા બંધ થશે તો અમારી ગરજ કે જરૂર કોઈને નહિ રહે...આમાંના પહેલા અને ત્રીજા પ્રકારના વાંધાવાળાઓને કાંઈ જવાબ આપવાની જરૂર જેવું નથી. બીજા નંબરના વાંધાવાળાને કહીશ કે, આ પ્રયત્ન કરનાર વાહવાહની દરકાર કરે એ બાળક નથી. હમે જહેને “યશ” કહે છે તે કોઈ કિંમતી ચીજ હોય એમ તે માનતો જ નથી. આજે જે માણસને લોકો “વાહવાહ' કહે છે. હેને કાલે જ કાંઈ બનાવ બનતાં ખાસડાં મારવા પણ તેઓ ચુકતા નથી, એ જનસ્વભાવ આખી દુનિયામાં અને સર્વ કાળમાં જોવામાં આવ્યું છે, એ વાત આ લખનારથી અજાણ નથી, અને તેથી તે યશને માટે મરી પડે તે નથી જ. તેમ છતાં દલીલની ખાતર માની પણ જો કે તે યશને માટે કામ કરે છે, તો પણ હમને શું ખબર નથી કે “જશ જનગરે છે”? “ભાથું મુકે તે જ માલ કહાડે છે* એટલુંએ હમને ભાન નથી શું?' મિશન”ને અંગે મુસાફરી અને મુલાકાત અને પેમ્ફલેટો વગેરે પાછળ શરીરબળ, દ્રવ્ય, સમય ઇત્યાદિને વ્યય થયા વગર કામ બની શકતું જ નથી એટલું કબુલ કરે અને હમને જે યશ ખાતર જ આ કામ થતું હોય એ વહેમ હોય તો ખુશીથી હમારામાંના કોઈ એ ભેગ આપવા માટે નીકળી આ અને કામ ઉપાડી લ્યો; હમારે આભાર માનવામાં આવશે અને હમારા દાસ તરીકે આ લખનાર કામ કરવા તૈયાર રહેશે. જે જોઇએ છે તે માત્ર એક્યુબલ અને સુલેહ છે; તે તેના હાથે મળે
