Jain Dharm Prakash 1957 Pustak 073 Ank 02 03

SR No.: 533867
Original Sutra Author: N/A
Author: Jain Dharm Prasarak Sabha
Publisher: Jain Dharm Prasarak Sabha
Publication Year: 1957
Total Pages: 20
Language: Gujarati, Hindi
Classification: Magazine, India_Jain Dharm Prakash, & India
File Size: 11 MB

Page 11

ચાર અનગસ્થાપકુ-દાપૂર્વ
એ વિચાર પણ આવ્યો કે-હજુ પણ થ ભી જE, એ કારણે જ પસંદ કર્યો. ચૌદ વિધાની રગામી એ જ્ઞાનદાતા આચાર્ય પાસેથી રાનના પાઠ પઠું અને નિષ્ણાતને અપેક્ષારૂપી અંજન આવ્યું તેની . તે છે ત્યારે જ મંદિર તરફ રસીધાવું, પણ દૃષ્ટિ જ ફરી ગઈ! ઈજાળિક કહેનાર ઇંદ્રભૃતિ પ્રેમાળ માતાના વચનો યાદ આવ્યા, મને જોવા ને પોતે પચાસ વર્ષની જઈફ વયે બેંતાલીસ વર્ષના શ્રી મળવા માટે તેઓ આતુર થઈ રહ્યા છે અને એ વર્ધમાનને ગુરુ સ્વીકારી તેમના ચરણદિર બન્યા. કારણે તને ખાસ મેક એ વાતે એટલું જ મટાભાઇ, મારા અવ્યાને પણ મહિનાઓ પકડયું કે, જ્ઞાનપ્રાપ્તિની ગાંઠ ઢીલી થઈ ગઈ. મનને વીતી ગયા છે. માતાના નયણું ચાતક માફક આતુર મનાવ્યું કે એક વાર માતાને મળી આવી, પુનઃ જલદી થઈ! રદ્દ કરો. હવે તમે આચાર્યશ્રીને પૂછે કે કેટલું પાછા ફરીશ. ભાઈ, આખા રસ્તે વિવાર દરમીયાન, બાકી છે? મારા પ્રદેશમાં મુખ્યત્વે બે વાતે ખાસ રમણ બીજે દિને પાઠ લેતી વખતે, આર્યક્ષિતજીએ કરી રહેલી છે, માતુશ્રીના મિલાપનું ખેંચાણ અને વિનયપૂર્વક જણાવ્યું કે પૂજ્ય બજાસ્વામીજીના શબ્દો.
ગુરુદેવ! હવે દશમા પૂર્વનું કેટલું અધ્યયન બાકી વાર્તાલાપનો પ્રસંગ ઉપસ્થી સહજ સમજી શકાય રહે છે? આપ જાણો છો કે માતુશ્રીને આગ્રહ છે કે છે કે એ બ્રિાતા એવા આર્ય રક્ષિત અને ફુલગુરક્ષિત એક વેળા મંદસોર આવી જ, એ કારણે અનુજ વચ્ચે ચાલી રહ્યો છે અને એનું સ્થળ મંદસેર- બંધને તેડવા મેક; એને પણ મેં અભ્યાસ પૂર્ણ નું ઉદ્યાન છે. છેલા આપણે તેમને અવંતીમાં કરવાની લાલચથી અહીં થોભાવ્યો અને શ્રમણજોયેલા, એટલે અહીં આવવા અંગેના અકેડો સંસ્કૃતિનું પાન કરાવ્યું. હવે ઉભય બંધુઓને એક વાર સાંધી લઈ, આગળ શું બને છે તે પ્રતિ દષ્ટિ કરીએ. માતૃભૂમિએ પહેચવાની તમન્ના જાગી છે.
ફશુરક્ષિત, મોટાભાઈને તેડી જવા માટે કયો વત્સ ! વહેવાર નથી કહું તે દશ પૂર્વના એટલું જ નહીં પણ્ ભાગવતી દીક્ષા પણ અંગીકાર અને માગે તું ઘણું આગળ વધે છે પણ કરી. દ્વિજ વંશમાં જ્ઞાનપ્રાપ્તિને યોગ સહજ હોય જ્ઞાન મેળવવું અને એ સાથે એને પચાવવું પડ્યું છે એટલે એણે પણ અધ્યયનમાં સારી પ્રગતિ સાધી. જરૂરી છે, પચાવતાં શિખવું હેલ નથી. એ માટે અવકાશના સમયે ઉભય ભાતાઓ વચ્ચે તત્વવિષયક ગુરુ-શિષ્યને એકતિ સાધી અવારનવાર પ્રશ્નો વાર્તાલાપ યંતે અને વૈદિક સંસ્કૃતિ કરતાં આ શ્રમણ- ઉઠાવી ભારે મથામણું કરવાની હોય છે, નહીં તે સંસ્કૃતિ કેવી અનેખી છે અને એમાં જે સમજીને મેળવેલ જ્ઞાન કયાં તે વેદીયાડામાં પરિણમે છે અવગાહન કરવામાં આવે તે આત્મકલ્યાણ ને જન- અને સંસારમાં એની કિમત ‘ભ પણ ગણ્ય કલ્યાણમાં એ કેવી સત્વર ફળ દેનારી છે તેને તાગ નહિ? જેવી થાય છે. એ દષ્ટિએ મારે તારા પ્રશ્નો કઢાતે. ઉલયે નિશ્ચય કર્યો કે માતાને માત્ર મળવું જવાબ આપવાનું હોય તે કહેવું જોઈએ કે-તું એનો કંઈ જ અર્થ નથી. તેણીની પ્રેરઝાવડે જે હજુ ગાગરમાં સમાય તેટલે આવ્યો છે અને અમૃત લાગ્યું તેનો લાભ સૌપ્રથમ તેણીને આપો. સાગર જેટલું મેળવવાનું બાકી છે.
તે અરે ! ભલેને પિતા ચુસ્ત વેદાંતા રહ્યા, છતાં છે તે જો આ સ્થિતિ હોય તો, ગુરુદેવ, અમ ઉમયને વિદ્વાન. તેમને પણ અરિહંતના માગે આવા એમાં વિહરવાની રજા આપવા કૃપા કરે. અમારી ધીરજનો - કંઈ જ અશકય નથી વિદ્વાન સામે યુકિતપરસર અંત આવ્યું છે. રજુઆત કરાતા વાત નકામી નથી જતા. ભગવંત વત્સ ! હજુ થોડા સમય થોભી જા. તારી "શ્રી મહાવીરદેવે વય પછી સૌપ્રથમ ઉપદેશ જ્ઞાનપિપાસા જોતાં હવે એમાં નિષ્ણાત થતાં વધુ દેવા સારુ મહાસેનવન અને ઈંદ્રભૂતિ આદિ વિપ્રને વિલંબ નહીં થાય.