________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
=
૨૦૫
અંક ૧૦ મો |
વિચારકર્ણિકા.
સન્દર્ય એ સંદર્યના પિપાસુ ! સંદર્યને તું કેવી રીતે પીશ ?—જો તારા પોતાનામાં જ નહિ હોય તો?
જે–પિતાનામાંથી નથી–તે અન્યમાં જુવે છે ખરો ? અને કઈ કહે કે હું જોઉં છું, તે તે સત્ય દર્શન છે ખરું?
એમ તે આંધળો પણ અંધકારને જુવે છે–પણ અંધકાર એ શું સત્ય દર્શન છે? દર્શનને યોગ્ય છે?-વિષયોની જેમ !
તે પછી તું તારી દષ્ટિને જ સોંદર્યમય કાં ન બનાવે ? તારી નજર સેંદર્યમય બનશે તે પછી આખું વિશ્વ તને માત્ર સૈન્દર્યનું ધામ જ દેખાશે. સંદર્ય, સંદર્ય અને સૌંદર્ય!
P
એ સૌંદર્યને પીવા તલસતા તૃષાતુર ! તું સંદર્યનું પાન ક્યાં કયાં કરીશ અને કયાં કયાં નહિ કરે ? એવું એક સ્થાન તે બતાવે કે જ્યાં દર્ય ન હોય ?
ક્યાંક રૂપનું છે તો કયાંયેક બુદ્ધિનું છે, ક્યાંયેક વૈભવનું છે તો કયાંયેક ભાવનાનું છે; કયાંયેક સ્થાનનું છે તે કયાંક પવિત્રતાનું છે, કયાંયેક બળનું છે તે ક્યાક નક્કરતાનું છે; કયાંયેક કળાનું છે તે કયાંયેક કલ્પનાનું છે,
કયાંક શિપનું છે તે ક્યાંયેક કાવ્યનું છે. ડગલે ને પગલે–આવા અનંત સેંદર્યથી છલકાતા વિશ્વમાં, સૌંદર્યને મર્યાદિત સ્થાને જ શોધવા જવું એનો અર્થ સૌન્દર્ય-દષ્ટિની અજ્ઞાનતા સૂચવે છે !
ચિત્રભાનુ ઉપકારને આનંદ ધરતી ધગધગતી હતી. ચારે તરફ કાંટા પથરાયેલા હતા. જવાનો માર્ગ ક્યાંયે ન હતું. મારે પેલી પાર જવું હતું. હું થંભી ગયો–પણ-પણ ત્યાં તે ગુલાબનું એક ફૂલ દેખાણું. એણે હાસ્ય-સૌરભની છોળો ઉછાળી, અને આવીને મારા માર્ગમાં વિખરાઈને પથરાઈ ગયું. નીચે કાંટા અને એની ઉપર ગુલાબની વિખરાયેલી કમળ અને નાજુક પાંખડીઓ હતી. એના પર પગ મૂકી, હું ચાર્યો ગયો.
For Private And Personal Use Only
