________________
૨૬
શ્રી જૈનધર્મ પ્રકાશ બહાર પડતા ઘણા લેખે તરફ દષ્ટિ કરતાં “અ૫ જ્ઞાન તે અતિ હાણ” એ કહેવત મુજબ શાસ્ત્રીય લેખોમાં કેટલીક વિરૂદ્ધતા દર બ્રિગેચર થાય છે.
આપણા જૈનવર્ગમાં લેખક થવાની હેશ દિનપરદિન વૃદ્ધિ પામતી જાય છે તે ખુશી થવા જેવું છે, પરંતુ જ્ઞાન વધારવાની તેટલી હોંશ દેખાતી નથી એ ખેદ થવા જેવું છે. પ્રકરણાદિનું જ્ઞાન મેળવીને તાત્વિક લેખો લખવા એ ઉત્તમ છે પણ તેવા જ્ઞા નને બહુધા અભાવ છે છતાં તેવા વિષયો લખવા તરફ અભાવ દેખાતું નથી.
કેધ કરે એ હાનિકારક છે એમ લખવું મુશ્કેલ કે અગ્ય નથી પરંતુ કેદની ઉત્પત્તિ, સ્થિતિ, પરિણામ ઈત્યાદિ શાસ્ત્રોક્ત રીતે લખતાં પ્રથમ તે સંબંધી જ્ઞાન મેળવવાની જરૂર છે, તેવી જ રીતે સમક્તિ પ્રાપ્ત કરવાની આવશ્યકતા છે એમ લખવામાં કાંઈ પણ અગ્ય નથી, પરંતુ આ જીવ સમ્યક્ત કેવી રીતે પ્રાપ્ત કરે છે તેની હકીકત લખ્યા અગાઉ મેહની કર્મ સંબંધી તેમજ ત્રણ કરણ વિગરે સંબંધી અને પાંચ પ્રકારના સમ્યક્ત્વ સંબંધી સમજણ મેળવવાની જરૂર છે.
આતે તત્વજ્ઞાનના અને તેને લગતા વિષયે લખવા સંબધી સૂચના થઈ, પરંતુ તે શિવાય વ્યવહારિક લેખોમાં પણ લખનાર ઠરેલ બુદ્ધિના, પકવવિચારના કે દીર્ઘ દૃષ્ટિવાળા હતા નથી તે તેઓ લેખ લખીને અનેક પ્રકારનાં નુકશાન કરે છે. ઘણાઓના દિલ ઉશ્કેરે છે, સંપમાં ભંગ પાડે છે, પારકાં છિદ્ર ખુલ્લાં કરે છે, કદાગ્રહ વધારે છે, સુધરવાના દ્વાર રેકી નાંખે છે, કલેશનાં બીજ રોપે છે, તેને વધારે છે, તેને ઉછેરે છે, તેના કડવાં ફળ ચાખે છે ને ચખાડે છે આ બધું અલ્પત્તપણાનું અથવા અપકવ વિચારનું ફળ છે. આવા લેખકો પિતે આત્મ હિત કરી શકતા નથી અને પરને આત્મહિતના વિઘાતમાં કા-૨ રણિક થાય છે. સુજ્ઞ લેખકેએ તે ખાસ મરણમાં રાખવાની આવશ્યક્તા છે કે પિતાના લેખથી દરેક જગ્યાએ સંપ વધે,
