Atmanand Prakash Pustak 097 Ank 03 04

SR No.: 532054
Original Sutra Author: N/A
Author: Pramodkant K Shah
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar
Publication Year: 1999
Total Pages: 28
Language: Gujarati, Hindi
Classification: Magazine, India_Atmanand Prakash, & India
File Size: 3 MB

Page 17

જાન્યુઆરી-ફેબ્રુઆરી ૨૦૦૦] લેવા આવે એને જેટલા જોતા હોય એટલા માગશું તે ના પાડી દેશે ને ઓછા માગશું આપવા. કેઈ ઓળખાણ નઈ. કેઈ લખાણ તે પસ્તા રઈ જાશે. બેયને બસો પાંચસેની નઈ. પાછા આપવાની શરત નઈ. આ ભવ કે રકમ તો કાયમ પહાડ જેવડી લાગેલી. હિંમત એલે ભવ જ્યારે આપવા હોય ત્યારે આપે ખાતર ભેગી કરીને કીધું કે અમારે બેયને ન આપવા હોય તે ઈ જાણે ને ભગવાન જાણે. દહ દહ હજારની જરૂર છે. દાવાનળની જેમ વાત બધે ફેલાઈ ગઈ.
શેઠે રૂપિયા બેયના હાથમાં મૂક્યા બેયને રૂપિયા લેવા મન ઉખજો.
મનમાં વેમ છે કે હમણું ખડકીમાંથી બે ચાં ગામમાં બે મફતિયા ગાંજા પીએ અફિણ ઝાલીને પાછા લાવશે ને રૂપિયા આંચકી ખાય, જુગાર રમે, ફાંદા કરે. મફત મળે ત્યાં લેશે ને નો કેવાનાં વેણ કેશે. બેય જણ નીચું સુધી બીજ લેવું નઈ. લઈને કોઈને દેવું નઈ જોઈને એરૂ જાય એમ સડેડાટ વિયા ગયા. બેલે હશિયાર. ભેસનું નામ દઈને પાડા વેચી આપનારે રૂપિયા એવા દિલથી સરળતાથી આપી દે એવા કારીગર, ગારો કરીને મલકને ખુંચાડ- દીધા કે લેતા લેતા બેય જણ માલીપાથી ધ્રુજી વાવાળા....
ગયેલા માંયલો ભડકી ગીયે. ગામમાં ને આ બેય જણાએ વાત કરી કે હાલ્યને ગામમાં રે'શું તે રોજ આ શેઠને જેશ ને આપડેય દાઝડ કાઢીયે. બધાને જઈ એટલા એના રૂપિયા યાદ આવશે ને હેડુ જેવું પડશે. રૂપિયા આપે છે ઈ મનાતું નથી પણ કેટલાય અંદરથી જીવ કચવાવા માંડે. લઈ આવ્યા છે. અખતરો કરવામાં આપડું શું જાય છે? લાગ્યું તે તીર નઈતર થાં. ને નકકી કર્યું ને બેય જણા ગામ છોડીને સામે આપે તે જાય ઈના ઘરે, કહી દેશ કે તેરે શે'રમાં આવ્યા. સૌથી પેલા તે મોચીની દુકામાંગણ બો'ત હે તે મેરા દેનેવાલા અનેક. નથી જોડાને ચોપડવા તેલ લેવા ઘાંચીની ઘાણીએ. એના વગર કોઈ ભૂખ્યા નઈ મરી જઈએ. ગીયા, ઘાંચી આમનું તેલ ખી દેવા ઘાણી આ બેય જણ પહે દેનારા આકરી ઉઘ
ચાલુ મૂકીને અંદર ગીયે. રાણી કરે ત્યારે એ સામેથી પૂછતાં કે તમારી ઘાંચીના બળદને એકલાં હાડકા રીયાં છે. પાંહે કોઈ માગતું જ નથી ? ઈમના બધાના હલાતું નથી. બળદ થાકીને ઢગલે થઈ બેસી તમે ચૂકતે કરી દીધા છે?
ગી. ગળામાં બાંધેલો ટેકરો બંધ થયે બેય જણાએ જઈને શેઠને કીધું કે શેઠ
એટલે ઘાંચી સમજી ગયા કે બળદ ઉભે રઈ
ગયો છે અને પરાણે લઈને તરત બાર આવ્યો રૂપિયાની જરૂર પડી છે શેઠ કે ભલે બાપલા!
ને માંડ પરોણાનો વરસાદ વરસાવવા હય કેટલા આપુ? બેલો.
ખુટલ! ખાવું છે ને કામ નથી કરવું કાં? જેવો શેઠ! અમે ધીરે ધીરે કમાઈને
તુ આંઈ કેઈની જાનમાં નથી આવ્યો. આ તમારા રૂપિયા આપશું.
ઘાણિયું કોણ તારો બાપ કાઢશે? ઊભો થાશ શેઠ કે તમારી મરજી. જ્યારે દેવાય ત્યારે કે નઈ? ઘાંચીએ બળદનાં નાંકનાં બેય ફોરણાં દેજો કેટલા ?
હાથથી દબાવી દીધા એટલે મુંઝાઈને બળદ આવું પૂછનારો તે બેયને આ “પેલવેલો' ઊભો થઈ ગયો ને પંથ માથે બે પરોણા મળ્યો. કેટલા માગવા ઈ મૂંઝવણ થઈ પડી. વધારે પડયા એટલે હાલવા માંડયોને ઘાંચી અંદર ગી.