________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
૧૮
શ્રી આત્માનંદ પ્રકાશ, કર્યું છે, પરંતુ પ્રવ્રજિત પુરૂષને અર્થે નહિ. વળી તે ભજન જિનાગમમાં દર્શાવ્યા પ્રમાણે નિર્દોષ છે. આમ છતાં પણ તેવા નિર્દોષ અને લેનાર દેનારના અંતઃકરણમાં જરા સંકેચ પણ નહિ ઉત્પન્ન થવાવાળા ભેજનને ગ્રહણ કરતાં ઉત્તમ મુનિજનેને એક લજજાને વિષય જણાય છે. અણહારી સ્વપરપ્રકાશક શુદ્ધ ચૈતન્યને આ પુદ્ગલેનું ગ્રહણ જરાય શોભતું નથી, છતાં ક્યાં સુધી આમ કરવું પડશે ? ઉક્ત ભાવના એમના ( આત્માધીન મુનિજનના ) અંતઃકરણમાં તે ભજન લેતાં પણ સંકેચ ઉત્પન્ન કરે છે. વાસ્તવિક મુનિના અંતઃકરણમાં કેટલી બધી નિરપેક્ષદશા વર્તે છે કે જે દશા સ્વપર આત્માના શુદ્ધ સ્વાતંત્ર્ય માનસને પોષક છે? અંતે સર્વ આત્મ પ્રતિબંધને દૂર થવામાં અનન્ય સહાયક છે.
પરાધીન, પુદ્ગલાધીન, રાગદ્વેષાધીન, મુનિજનની એથી ઊલટી સ્થિતિ વર્તતી હોય છે. કલિકાલના સર્વવ્યાપી અપરિહાર્ય મહાગ્યે પિતાની વ્યાપક અસર આ મુનિજને ઉપર પણ એવી પસારી છે કે જે ભજન ગ્રહણ કરતાં પૂર્વ મહાપુરૂષોને એક લજજાને વિષય સમજાતું હતું, આજ સાધુ પદ ધારણ કર્યું કે ગૃહસ્થના મંદિર પિતાને ભજન કરવાના લક્ષકેન્દ્ર બને છે. વૃત્તિને પ્રવાહ પણ પ્રાયે ત્યાં જ રોકાયેલું રહે છે. ગૃહસ્થી સાથે અનેક પ્રકારની ચિત્રવિચિત્ર લટપટ રાખે છે. વિષયેથી મમત્વ છૂટ નથી તેનું જ આ પરિણામ છે. આ બાજુ ગૃહસ્થોના પણ એ હાલ છે. તેઓ સાધુજનોને ભોજન દેવાના વિચારમાં ઘેલા બની અનેક જાતના વિચિત્ર ઊહાપણ પરસ્પર કરે છે. મુનિજનેને પોતાની વૃત્તિના માત્ર રમકડા સમજે છે, ઈરાદાપૂર્વક નહિ તે પણ કૃત્રિ તે એવી જ વર્તતી હોય કે જે સ્વવિચારની પોતાને ગમ પણ ના હોય ! સાધુપદ લીધું કે ગૃહસ્થના ઘેર ભોજન લેવું જ જોઈએ-ગૃહસ્થ હોય તેણે દેવું જ જોઈએ. મુનિજનોને પિતાને આધીન ગૃહસ્થ સમજે છે અને તેમના અભિપ્રાયને જરાય વિચાર કર્યા વિના માત્ર પોતાના અભિપ્રાયાનુસાર દેરે છે અને વળી તેને વાંકા વળીને વંદન કરે છે. કહો હવે આમાં સાચું શું? કાના જ્ઞાનમાં કેણ ઉત્કૃષ્ટ પણેસેવ્યપણે વર્તતું હશે ? સાધુ પણ ગૃહસ્થની મુનિપદને અણુશોભતી અને જિન આજ્ઞાથી પ્રતિકૂળ સેવા ગ્રહણ કરતાં જરાય અચકાતા નથી, છતાં વળી પિતાને શ્રમણુ-મુનિ-સાધુ નિગ્રંથ માને છે. કયાં છે એમનાં હૃદયમંદિરમાં શુદ્ધસ્વાતંત્ર્ય વૃત્તિની ગંધ.? આમ પરસ્પર બંનેની આવી પરિસ્થિતિ વતે
For Private And Personal Use Only