Prabuddha Jivan 2007 Year 18 Ank 01 to 12

SR No.: 525992
Original Sutra Author: N/A
Author: Dhanvant Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 2007
Total Pages: 246
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 19 MB

Page 126

E
છેક . ભારત કી પ્રબુદ્ધ જીવની
ર તા. ૧૬ જુલાઈ, ૨૦૦૭ ધરીએ તો એ અનુચિત છે. દરેક નિર્ણયને પૂર્વાપર સંબંધ હોય, જે એટલે જે વ્યક્તિ ગઈ છે એના પ્રત્યે પ્રેમ ઓછો છે. એવું માનવાની આપણે જાણતા ન હોઈએ અને આપણા મંતવ્યો દર્શાવી એ બધાને કોઈ જરૂર નથી. સમય સમય અને સંજોગ સંજોગે સત્ય બદલાતું અવઢવની સ્થિતિમાં મૂકવા એડહાપણ નથી. હા, કાંઈક ભયંકર ભૂલ થતી હોય છે. એ સમયનું સત્ય એ એ સમયનું સત્ય હતું અને છે. હવે નવી દેખાતી હોય તો હળવેથી ઈશારો કરી દેવો, એટલું જ બસ છે.” પરિસ્થતિમાં નવા સમયનું નવું સત્ય. હવે તો લગ્ન સંસ્થાના પાયા
જીવનના પહેલા અંકનો “હું' વારે વારે વાગોળશો કે એને વારે જ હચમચી ગયાં છે. ખરી જરૂર તો આ લગ્ન સંસ્થાને બચાવવાની વારે પ્રદર્શિત કરશો તો પ્રગટ કે અપ્રગટ રીતે અવહેલના પામશો. છે. અહીં હજુ મોડું નથી થયું. લગ્ન સંસ્થા બચશે તો કુટુંબ સર્જાશે, દરેકને પોતાનું વ્યક્તિત્વ અને વિચાર હોય છે. આપણાથી એ નાના કુટુંબ સર્જાશે તો ક્યારેક સંયુક્ત કુટુંબની ભાવનાનું કિરણ જન્મશે. હોય-હંમેશાં નાના જ રહેવાના ઊંમરની દૃષ્ટિએ-પણ ષોડશે વરસે અમારા એક કરોડોપતિ ઉદ્યોગપતિ સિત્તેર વર્ષની વયે વિધુર પૂત્ર મિત્ર ભવેત, એ સનાતન સત્યને સમજી એ સર્વેને મિત્ર દૃષ્ટિએ થયા. પત્ની પર અઢળક પ્રેમ. પત્નીની માંદગીમાં બધાં આશ્ચર્ય પામે જોઈએ તો એ બધાં આપણને વધુ આદર આપવાના.
એવી સેવા કરી. પત્ની જતાં જીવન બે પુત્રો અને પુત્રવધૂઓ તેમજ અમારા ચંદ્રકાંતભાઈ કહે છે તેમ કાના માત્ર વગરનો શબ્દ ભર્યા ભર્યા ઘરમાં અટવાયું અને એમને અવહેલના થતી લાગી. બન્ને “સમજણ બન્ને પક્ષને તટસ્થ બનાવશે. વિદ્વાન મુરબ્બી મિત્ર ઉમેદભાઈ પુત્રો ધંધાના વિકાસ માટે પરદેશ દોડા દોડ કરે, ક્યારેક દિવસો દોશીએ “જન્મભૂમિ-પ્રવાસી' દ્વારા આ ઘડપણ, આ અનાદર, આ સુધી ભેગા ન થાય. પુત્રવધૂઓ ક્લબ અને કહેવાતી સામાજિક અશાંતિ અને વિભક્ત થતા જતાં સંયુક્ત કુટુંબની ચિંતા વ્યક્ત કરી, સેવામાં વ્યસ્ત. પોત્ર-પૌત્રીઓ એમના અભ્યાસ અને મિત્રોમાં મગ્ન. પરંતુ હવે આ સત્યને આપણે સ્વીકારી લેવું જ પડશે. જ્યારે અડધો એમના મોટા પુત્રીથી પિતાની આવી પરિસ્થિતિ સહ્ય ન બની. મોટી પહાડ ઓગળી ગયો છે ત્યાં ફરી એ સંયુક્ત કુટુંબના વટવૃક્ષને ઉગાડવું પુત્રી કહે, “બાપા, લગ્ન કરી લો.” બાપ તો ડોળા ફાડી દીકરી સામે શક્ય નહિ બને. આ નિરાશાવાદ નથી. આજના કપરા જીવનની આ જોઈ રહ્યો. “આ ઉંમરે? લોકો શું કહેશે?' દીકરી કહે, “જેને જે વાસ્તવિકતા છે. એ દિશામાં પ્રયત્ન કરવા કરતાં હવે વૃદ્ધાશ્રમોના કહેવું હોય તે કહે. અત્યારે તમને હાડની નહિ હૈયાની, અને હુંફની નિર્માણનો વ્યવસ્થિત વિચાર કરવો પડશે. એક વિચારકે લખ્યું હતું જરૂર છે.” આ વિચાર પિતાના મનમાં મૂકી દીધો. એક વર્ષ પછી કે વધતા જતા વૃદ્ધાશ્રમોની સંખ્યા આપણી સંસ્કૃતિનું કલંક છે. આ એમને પાત્ર મળ્યું એટલે મક્કમ રહી કુટુંબના વિરોધ વચ્ચે કોર્ટમાં વિચાર સાચો છે પણ હવે આ “કલંક'ના કાજળને ભૂંસી શકાશે? એ જઈ અને લગ્ન કરી લીધા. આજે તેઓ ધરમ પણ કરે છે અને વધુ કેટલું બધું ગાઢું અને ઘટ્ટ થઈ ગયું છે?
તંદુરસ્ત લાગે છે. અલબત્ત, પુત્રો-પરિવારે સંપત્તિ માટે વિરોધ કર્યો, આર્થિક સંકડામણને કારણે સંતાનો માતા-પિતાને ફરજિયાત વનવાસ લોકલાજની અને પોતાની આબરૂનો વિચાર કરવા કહ્યું. તો પણ આપી દે છે. પરંતુ આર્થિક સમૃદ્ધિવાળા કુટુંબોના વડીલો તો વધુ મૂંઝાય છે. સંપત્તિનો એમણે ન્યાય પણ યથાર્થ રીતે કર્યો, જેથી કંકાસ-કોર્ટ ન સંપત્તિ અને કહેવાતી આબરુને કારણે સંતાનોથી છૂટા થઈ શકતા નથી. થાય અને નવા પાત્રને પૂરી સલામતી પણ મળી રહે એવી યોજના અને સંતાનો પણ સંપત્તિની સત્તા અને આબરુને કારણે માતા- પિતાને પણ કરી. વૃદ્ધાશ્રમમાં જવા દેતા નથી અને એ દંપતી કુટુંબના ક્લેશમય વાતાવરણમાં એક દંપતી ૬૫ના થયા એટલે એકના એક પુત્રને ધંધાનો કારભાર સતત હિજરાતા રહે છે. આવા કુટુંબો માટે હવે ફાઈવ સ્ટાર વૃદ્ધાશ્રમોની સોંપી દીધો. પુત્ર પોતાની સ્વતંત્ર વિચારસરણીથી ધંધાને વિકસાવી પણ એટલી જ જરૂર છે, જ્યાં એઓ મહિના-બે મહિના પૂરતા પૈસા આપી શકે એવા વિચારથી કારભારમાં કોઈ દખલગીરી પણ ન કરી. સાસુએ આરામથી રહી શકે. દરેક મોટા શહેરથી ૫૦ કીલો મિટર દૂર લગભગ પણ વહુને બંધી ચાવીઓ સોંપી દીધી. ધરમધ્યાન અને સમાજસેવામાં વીસ-પચીસ એકરમાં આવા વિશ્રામસ્થાનનું નિર્માણ થાય, રહેવા-ભોજન દંપતી પરોવાઈ ગયું. ઉપરાંત પ્રાર્થના ખંડ, પુસ્તકાલય, ડૉક્ટર વગેરેની સગવડતા હોય. કુટુંબ પુત્રે ધંધો વિકસાવ્યો. પણ પુત્ર અને પુત્રવધૂના મનમાં અભિમાન ક્લેશમાં અશાંતિ વચ્ચે રહેતા આવા દંપતીને એ શાતા અને આશ્વાસન રૂપ પ્રવેશ્ય. વરસો સુધી સખત મહેનત કરી જે પેઢીને ઊભી રાખી કુટુંબને થશે.
સુખના ઓટલા પર મૂક્યું હતું એની પુત્ર-પુત્રવધૂને કદર ન થઈ. પતિ-પત્નીમાંથી એકની વિદાય અન્ય માટે કારમી વેદના બની વારે વારે પુત્ર પાસે નાના મોટા ખર્ચા માટે હાથ લંબાવવા પડે, અને જાય છે. ત્યારે જો ૮૦ વર્ષ પછીની વય હોય તો સંસારની ક્ષણ એક દિવસ પિતાનું માથું ફર્યું. સવારે અગિયાર વાગે પેઢી-કારખાને ભંગુરતાનો અહેસાસ એમને થઈ ગયો હોય છે, એટલે વિરહ સહ્ય પહોંચી ગયા. બધાં સૂત્રો પોતાના હાથમાં લઈ લીધા. પુરુષાર્થ અને બની શકે. આવા એકલ લોકો માટે વૃદ્ધાશ્રમનો આસરો લેવો કોઈ કરમ એ જ ધર્મ. આજે તેઓ સ્વમાનપૂર્વક જુદા રહે છે અને આનંદથી નાનપ નથી, અને સાંઠ નીચેમાંથી કોઈ એકલું પડે ત્યારે પુનર્લગ્ન જીવે છે. યોગ્ય ઉપાય છે. એક વ્યક્તિ જતાં, બીજી વ્યક્તિનું જીવનમાં પ્રવેશવું એક વૃદ્ધ દંપતી દીકરા સાથે ઘરમાં રહે, કહો કે દીકરો-વહુ