________________
દેવનાર તલખાનાના હિમાયતીઓને જાહેર નમ્ર વિનંતિ
“એ લોહીને વેપાર અને લેહીને રોટલે ભારતને નથી ખપત”
ભૂતકાળમાં કદીય ન હતું, એટલે ભય પશુ-પક્ષીઓને દેવ દેવીનાં વહન કલ્પી, ભારતીય સંસ્કૃતિ પર આજે તળાઈ રહ્યો છે. પૂજ્ય દષ્ટિએ નિહાળાં છે, નિર્બળ-મૂંગા
ભારતે ઘણાં આક્રમણ જોયાં, રાજ્ય અજ્ઞાન પશુ-પક્ષીઓ મારવામાં ભારતે અધર્મ પલટા અને રાજકીય પરિવર્તનો જોયાં. માન્ય છે. ગૌ પૂજા-નાગપૂજાને તહેવારોમાં પરધમ એનાં શાસન પણ જોયાં, પરંતુ |
શાસન પણ વાં, પરં ગૂંથી ભારતીય ભાવનાને ચિરસ્મરણીય કયારેય દેશનાં વિકાસ યોજનાના અંગ તરીકે બનાવી છે. લેહીને વેપાર શરૂ કરવાનું ભારતે વિચાર્યું. ઘરડાં અપંગ મા-બાપને પાળે એટલા પણ હય, એવું બન્યું નથી.
પ્રેમથી અને ચીવટથી ભારતે ખેડા-ઢોરની અહિંસા એ ભારતનું બીજું નામ છે. પાંજરાપોળે નિભાવી છે. ભારતનાં તમામ ધર્મોની ભાવનામાં અહિંસાને ભારતે જીવન વ્યવહારમાં પશુ-પક્ષીઓ રણકાર છે. જીવદયા એ ભારતીય સંસ્કૃતિનો ને કયાંય ઓછું-શણું સ્થાન આપ્યું નથી, ધબકાર છે.
પશુ – પક્ષીઓનાં રક્ષણ-માવજત - સંવર્ધન ધરતીના પટ પર કદાચ આ એકજ અને પાલનનાં કાયદાઓમાં ભારતને વિશ્વમાં એ દેશ છે કે જયાં પ્રાણીમાત્ર પ્રત્યેની વિક્રમ છે. ભારત એ જ ઉન્નત છે. દયા, અનુકંપા લેકના જીવન વ્યવહાર સાથે નિર્બળ અને આશરે રહેલાને મારવામાં વણુઈ ગયેલું છે, જ્યાં પશુ-પક્ષીઓ સાથેનાં ભારતે સદાય હિણપત માની છે. અરે ! શિકારીની સંબંધે કરી પૈસા અને લાભની દૃષ્ટિએ ઝપાટમાંથી છૂટી-ઉડીને ખોળામાં ફફડાટથી જેવાયાં નથી. આ દેશના માનવોની અર્થ પહેલા તેતર પક્ષીને શિકારીને પાછું ન સોંપવા રચનામાં, ગાયને ઘાસ, કુતરાને રોટલે, પરે. ખાતર શિકારીની પિતાના પુત્રોને ધર્મયુદ્ધ વાને જાર, કીડીને લેટ-ખાંડ, વાંદરાને પ્રેરનાર માતાઓ આ દેશમાં જન્મી છે.
- માછલાને દાળીયાને હિરસ જળવાતે ભારતને ઈતિહાસ આવી ગૌરવ આવ્યા છે. ભાવનાની ઉદાત્તતા તે એ છે કે ગાથાઓથી ભરપુર છે. ભારતીય જીવ-દયા કેવળ ઉપયોગી પશ– “દેખ બિચારી બકરીને પણ કેઈ ન પક્ષીએ પુરતી જ મર્યાદિત નથી, એ સર્વ જતાં પકડે કાન, એ ઉપકાર ગણી ઈશ્વરને છને પિતાને વિષય બનાવે છે. હરખ હવે તું હિન્દુસ્તાન ” એ સૂત્ર તે હજુ
ભારતીય સંસ્કૃતિની પરાકાષ્ટા તે એ તાજૂજ છે. માનવીએ સાથે એકમેક થઈને છે કે પશુ-પક્ષીઓને દયાથી જીવાડતા હોય પશું-પક્ષીએ ભારતમાં નિર્ભયતાથી જીવતાં તેવા ભાવથી ભારતે કદી વિચાર્યું નથી. આવ્યાં છે. ભારતના તમામ કપ્રિય શાસ
