________________
વાચક ! અમ ન ભુલાવામાં પડવું કે નલિકાની આંખ એક મખછનેજ જોતી હતી. તેણે તે મખછ જેવા ઘણું જોયા હતા ને જોવાનો વિચાર પણ રાખતી હતી. જેમ જેમ આગળ વધશે તેમ તેમ નવેલીબાઈ. ને પરિચય વધતું જશે.
કેમ હવે બસ. કંઈ બાકી છે.” મખજીએ પૂછ્યું.
નહિ, પાર. લુગડાં તે બરાબર પહેરતાં આવડે છે.” નવલિકા બેલી. “લે હવે મકરી મૂકી ત્યાં જઈને શું કહેવું ” મખજીએ પૂછ્યું.
તમારે જે કહેવાનું હતું તે તે મેં કહ્યું છે. હવે ત્યાં જે વાતચીત થઈ હેાય તે કહેવી. ” નલિકાએ કહ્યું.
એટલામાં એકાએક ખડકી ઉઘડી. સ્ત્રી વેશધારી મખજી ગભરાણે. જોત જોતામાં લટકડી નજીક આવી બેલી “ આ શા ઢેગ આદર્યા છે ?” નવલિકા ખડખડ હસવા લાગી. મખને શું કરવું તે સુવું નહિ.
લટકુડી બહેન ! શાંત થાઓ. સ્વાર્થ વગર કે આમ કરતું હશે જમાનામાં જવું છે માટે આમ કરવાની જરૂર પડી છે, ” નલિકાએ ખુલાસો કર્યો. . “ભલે, પણ આમ કંઈ ભાયડાથી ન જવાય ? જો એમ હોય તે હું આવું.”
“ ના બહેન, એમનું જ કામ છે.” “પણ આ કિમતિ લુગડાં કયાંથી?” લટકુડીએ પૂછ્યું.
એ તે ત્યાંથી બા સાહેબે મફળ્યાં છે જે પછી તમારાજ ખપનાં છે.” નલિકાએ ઉત્તર આપ્યો.
( ચાલો. ) મખ નીચે મેં એ ચાલ્યો. " એ નવલિકા બહેન! તમારા ભાઈને ઘર સુધી પાછાં મૂકી જ નહિ કઈક ઉપાડી જશે.” લટકુડી મશ્કરીયુક્ત બેલી.
+
+ મુખજીને જોતાં જ સ્વરૂપા ખડખડ હસી પડી.
બા સાહેબ, આ હસવાને સમય નથી મખજીને પૂછવું હોય તે પૂછી લે.”
“કેમ મનજી કામ તે ફતેહને.”
“જી હા, પણ દેવકુમારે સ્મશાનમાં આવવાની ના કહી. તેથી મારે પિતાને એમનાં વચ્ચે પહેરી જવું પડશે.” મખએ કહ્યું.
