Siddhachakra Varsh 06 - Pakshik From 1937 to 1938

SR No.: 520956
Original Sutra Author: N/A
Author: Ashoksagarsuri
Publisher: Siddhachakra Masik Punarmudran Samiti
Publication Year: 2001
Total Pages: 674
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Siddhachakra, & India
File Size: 20 MB

Page 264

શ્રી સિદ્ધચક્ર
૨૦૪
ફેબ્રુઆરી ૧૯૩૮ જણાવવાને માટે શ્રુતજ્ઞાનજ સમર્થ છે, અને તેથી રૂપે કહેવાં પડે છે. જ્યારે આ શ્રુતજ્ઞાન મનુષ્યોને તરવાના સાધનોમાં મતિઆદિક સર્વજ્ઞાનોની સમસ્તશ્રુતના અવબોધમાં વ્યાપક થઈનેજ રહેલું ઉપયોગિતા હોય, છતાં પણ ક્ષેત્ર તરીકે જો કોઈપણ હોય છે. જ્ઞાન ગણવામાં આવે તો તે માત્ર શ્રુતજ્ઞાન એટલે સમયના પરિવર્તનથી શ્રુતમાં પણ પરિણતિ આમગશાસ્ત્રોત છે. અને તેથીજ શાસ્ત્રાકારો પણ પલટો એટલ શ્રતિ ને ચાર અંગમાં સ્થાન આપે છે. શાસ્ત્રને
આવું શ્રુતજ્ઞાન સર્વજ્ઞોના વચનથી
: ગણધરમહારાજાએ ગુંથેલું જ હતું. અનેક અંગે શ્રત અને શ્રુતિશબ્દનો જે વપરાશ પૂર્વકાળમાં અને વર્તમાનકાલમાં ચાલે છે તેની ઉંડી તપાસ કરતાં
પાટપરંપરા સુધી તેવીને તેવી સ્થિતિમાં પ્રવર્તે, છતાં
દુષ્યમાકાલની તો સ્થિતિ જે બુદ્ધિની હાનિ કરવા વિવેકી મનુષ્ય સ્પષ્ટપણે સમજી શકશે કે ૩પ છે તેના પ્રભાવે ઘટાડો થવો શરૂ થયો, યાવત્ શ્રુતજ્ઞાનનો ઘણોજ મ્હોટો ભાગ અલિખિત એટલે
સાત આઠ પાટ થતાં તો દશમું પૂર્વ પણ વ્યુચ્છેદ પુસ્તકારૂઢ થયા વિનાનો હોય છે. અને ગુરૂપરંપરાએ થવાનો વખત આવ્યો. અને ત્યાર પછી આખા શ્રવણથીજ તે મળી શકે અને પૂર્વકાલમાં બધું સાડાચારસો વર્ષ જેવા ટુંકા સમયમાં એક પૂર્વ જેવા શ્રુતજ્ઞાન શ્રવણથીજ મળતું. વળી ગણધર મહારાજે જ્ઞાનનો પણ પ્રવાહ રહેવાનો વખત રહ્યો નહિ, અને સાક્ષાત્ તીર્થંકર પાસેથી સાંભળેલું જ્ઞાન છે માટે તેવી વિસ્મરણદશાને અંગે વીરમહારાજ પછી તેને શ્રુત કહેવાય છે.
નવસોએ શી અગર નવસોત્રાણું વર્ષે શ્રત અને શ્રુતિ એટલે શું ?
દેવર્કિંગણિક્ષમાશ્રમણ વગેરે સમસ્ત આચાર્યોએ સામાન્યરીતે બારમાં અંગના ચોથા પૂર્વત
= એકત્ર થઈ શ્રીવલ્લભીપુરની અંદર સિદ્ધાન્તને નામના ભેદમાં આવતા ચઉદપૂર્વોનું લખાણ કરવા
પુસ્તકારૂઢ કર્યો, જેવી રીતે સિદ્ધાન્તને પુસ્તકારૂઢ
કર્યો એ વાક્યથી સમસ્તશાસ્ત્રો પુસ્તકો ઉપર લખ્યાં જતાં સોલ હજાર અને ત્રણસો ત્યાંથી જેટલા એ અર્થ થાય છે. તેવીજ રીતે એ પણ વાત ધ્યાનમાં મહાવિદેહના હાથીઓ પ્રમાણ શાહી જોઇએ, એટલે રાખવાની છે કે ભગવાન્ દુર્બલિકાપુષ્પના વૃત્તાન્ત કહેવું જોઇએ કે સમસ્તપૂર્વોનું બારમાઅંગનું કે ઉપરથી એમ સ્પષ્ટ થાય છે કે શાસ્ત્રીય વાતોમાં સમસ્ત શ્રુતજ્ઞાનનું પુસ્તકારૂઢપણું થવું અસંભવિતજ આચાર્યોને પરસ્પર વિવાદ થતાં નિર્ણયને માટે છે, એટલુંજ નહિ, પરન્તુ એક પણ પૂર્વનું અન્યગચ્છીય કે અન્યકુલ કે અન્ય ગણના પુસ્તકારૂઢપણુંજ અસંભવિત છેજ ! માટે સમસ્ત આચાર્યોને પૂછીને તેમના કથનને અનુસારેજ શ્રુતજ્ઞાનનો પ્રવાહ ગુરૂપરંપરાએ શ્રવણને આધારે નિર્ણય કરાતો હતો. અર્થાત્ એમ કહીએ તો ચાલે પ્રવર્તી શકે, અને તેથી તેને શ્રુતજ્ઞાન કહેવામાં આવે કે શાસ્ત્રજ્ઞોની બહુમતીએ ભગવાન્ દેવદ્ધિક્ષમાશ્રમણ તેમાં આશ્ચર્ય નથી. જૈનોના આ શ્રતજ્ઞાનના સુધી નિર્ણય ચાલ્યો હતો, પરન્તુ ભગવાન પ્રકાશનને માટે વપરાયેલો આ શ્રતશબ્દ દેખીને દેવદ્ધિગણિક્ષમાશ્રમણે એ બહુમતી નિર્ણયને પસ્તકમાં રૂઢ થઇ શકે એવાં પણ સામાન્યસત્રોને પલટાવી પુસ્તકીય નિર્ણય શરૂ કર્યા, એટલે લૌક્કિમાર્ગવાળાઓએ શ્રુતિશબ્દથી જાહેર કરેલાં
ર, ભગવાન્ દેવર્ધ્વિગણિ ક્ષમાશ્રમણ પછી કોઇપણ છે. ધ્યાન રાખવું કે શ્રુતિ શબ્દ વેદ માનનારાઓના
આ વસ્તુના નિર્ણયમાં મતો મેળવવાની જરૂર રહી નથી, માનેલા અમુક કૃતને લાગુ કરવામાં આવે છે, અને રહી અને તેજ કારણથી અન્ય ભાષ્યકાર
- પરંતુ માત્ર શાસ્ત્રના અક્ષરોજ દેખાડવાની જરૂર તે શ્રુતિ સિવાયના બાકીના ભાગને સ્મૃતિ-ઇતિહાસ શ્રીજીનભદ્રગણિક્ષમાશ્રમણજી મહારાજ સિદ્ધાન્તી વિગેરે ઉપનામો આપવાં પડે છે અને તેને વેદાગ તરીકે ગણાયા.