Shubh Sangraha Part 07

SR No.: 035270
Original Sutra Author: N/A
Author: Akhandanand Bhikshu
Publisher: Sastu Sahitya Vardhak Karyalay
Publication Year: 1931
Total Pages: 640
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 43 MB

Page 168

ગીશ્વર દયાનંદ
૧૫૫ નિકલે હૈં, ઉનકો વિષમ વેદના વ્યથિત કિયે જાતી હૈ. ઉનકે દેહ કે દાવાનલસદશ દાહવાલા એક પ્રકાર સે દગ્ધ કર રહી હૈ. પ્રાણતકારી પીડા ઉનકે સમ્મુખ ઉપસ્થિત હૈ. પરંતુ મહાત્મા શાંત
ઠે હૈ. દુઃખ કલેશ કા નામનિર્દેશ તક નહીં કરતે, ઉલટે ગંભીર ગર્જન સે વેદ-મંત્ર પઢ રહે હૈ. ઉનકા મુખ પ્રસન્ન હે. વ્યાધિ માને ઉનકે લિયે ત્રિલે કી મેં, ત્રિકાલ મેં ઉત્પન હી નહીં હુઇ. યહ સહનશીલતા શરીર કી સર્વથા નહીં હૈ, અવશ્યમેવ યહ ઉનકા આમિક બલ હૈ.
યહ પહલા ક્ષણ થા, જિસમેં મહર્ષિ કી મૃત્યુ કી અવસ્થા દેખ કર ગુરુદત્ત જૈસે ધુરંધર નાસ્તિક કે હૃદય કી ઉસર ભૂમિ મેં આત્મિક જીવન કી જડ જમ ગઈ. ઈન ભાવે કી વિદ્યુત-રેખા ચમકતે હી વહ સહસા ચૌક પડે. ઉનહોને દેખા, એક ઓર તો પરમધામ કે પધારને કે લિયે પ્રભુ પરમહંસ પલંગ પર બેઠે પ્રાર્થના કર રહે હૈ, ઔર દૂસરી ઓર વહી વ્યાખ્યાન દેને કે વેશ મેં સુસજજત હે ઉસી કમરે કી છત સે લગે બઠે હૈ. ઇસ આત્માગ કે પ્રત્યક્ષ પ્રમાણુ કે પા કર પંડિત મહાશય કા ચિત્ત સ્ફટિક આસ્તિક ભા કી પ્રભા સે ચમચમા ઉઠા, માને એક ઓર સે નિકલી હુઈ તિ ઉનકે દેહ કે દીપક મેં ઘુસ ગઈ.
૫૦ ગુરુદત્ત અપને ગુપ્ત રીતિ સે આત્મદાતા ગુરુદેવ કે ફિર અતિશય શ્રદ્ધા સે દેખને લગે. ભગવાન વેદગાન કે અનંતર, પરમપ્રીતિ સે પુલકિત અંગ હો કર, સંસ્કૃત શબ્દ મેં પરમાત્મદેવ કી પ્રાર્થના કરને લગે. ફિર આર્ય ભાષા હિંદી મેં ઈશ્વર કે ગુણ ગાતે હુએ ભકત કી પરમગતિ ભગવતી ગાયત્રી કે જપને લગે. ઉસ મહામંત્ર કા પુણ્ય પાઠ કરતે કરતે વહ મૌન હૈ ગએ, ઔર ચિરકાલ તક સ્વર્ણમયી મૂર્તિ કી ભાંતિ નિશ્ચલ રૂપ સે સમાધિસ્થ બૈઠે રહે. ઉસ સમય ઉનકે સ્વગય મુખમંડલ કે ચારે એર સપ્રસન્નતા પ્રભાત કી ઝલમલાહટ-સી પૂર્ણ રૂપ સે જગમગા રહી થી.
સમાધિ કી ઉચ્ચતમ ભૂમિ સે ઉતર કર ભગવાન ને દોને નેત્રો કે પલક-કપાટ ખેલ કર દિવ્ય જતિ કા વિસ્તાર કરતે હુએ કહા–હે દયામય ! હે સર્વશકિતમાન ઈશ્વર ! તેરી યહી ઈચ્છા હૈ. સચમુચ, તેરી હી ઇચ્છા હૈ. પરમાત્મદેવ, તેરી ઇચ્છા પૂર્ણ છે. આહા ! મેરે પરમેશ્વર તૂને અછી લીલા કી !
ઈન શબ્દ કા ઉચ્ચારણ કરતે હી ગિરાજ ને આત્મિક પ્રાણુ કે, બ્રહ્માંડ%ાર દ્વારા, પરમધામ કે જાને કે લિયે, સ્વર્ગસે પાન પર આરૂઢ કિયા, ઔર ફિર પવનરૂપ પ્રાણુ કે કુછ ક્ષણે તક ભીતર રોક કર પ્રણવ-નાદ કે સાથ બાહર નિકાલ દિયા-ઉસે સૂત્રાત્મા વાયુ મેં લીન કર દિયા.
( “માધુરી”ના એક અંકમાંથી)