________________
[२०७]
से भिक्खू वा पुमं आमंतेमाणे आमंतिए वा अपडिसुणेमाणे नो एवं वइजा-होलित्ति वा गोलित्ति वा वसुलेत्ति वा कुपक्खेत्ति वा घडवासित्ति वा साणेत्ति वा तेणित्ति वा चारिएत्ति वा माईत्ति वा मुसावाइत्ति वा, एयाइं तुम ते जणगा वा, एअप्पगारं भासं सावजं सकिरियं जाव भूओवघाइयं अभिकंख नो भासिन्जा ॥ से भिक्खू वा० पुमं आमंतेमाणे आमंतिए वा अप्पडिसुणेमाणे एवं वइजा-अमुगे इ वा आउसोत्ति वाआउसंतारोत्ति वा सावगेत्ति वा उवासग्गेत्ति वा धम्मिएत्ति वा धम्मपिएत्ति वा, एयप्पगारंभासं असावजं जाव अभिकंख भासिन्जा॥से भिक्खूवा २ इत्थि आमंतेमाणे आमंतिए य अप्पडिसुणेमाणे नो एवं वइजा-होली इ वा गोलीति वा इत्थीगमेणं नेयव्वं ।। से भिक्खू वा २ इत्थि आमंतेमाणे आमंतिए य अप्पडिसुणेमाणी एवं वइजा-आउसोत्ति वा भइणित्ति वा भोईति वा भगवई ति वा साविगेति वा उवासिएत्ति वा धम्मिएत्ति वा धम्मप्पिएत्ति वा, एयप्पगारं भासं असावजं जाव अभिकंख भासिजा ॥ (सू० १३४ ) - તે સાધુ જરૂર પડતાં કઈ માણસને બોલાવે, અથવા પૂર્વે બોલાવ્યો હોય, પણ તે માણસે લક્ષ્ય ન આપ્યું હોય, તે તેને આવા કઠેર શબ્દ ન કહેવા, કે તું હોલ, ગેલ (આ બંને શબ્દ બીજા દેશમાં અપમાન રૂપે છે) તથા વૃપલ અથવા કજાત ઘટદાસ કુત્ત ચેર, અથવા ચારિકમાયી મૃષાવાદી અથવા તું આવો ! અથવા તારાં માબાપ આવાં છે! આ ભાષા કઠેર હોવાથી સાધુએ ન બોલવી, પણ તેથી
