________________
વિદ્વયે વિશપતિ વિઠ્ઠલ, મને વારિ લાવતાં વાર લાગી હોય તે મારે વાંક ક્ષમા કરે. હે મુરલીધર તમારા સિવાય હું પલમાત્ર પણ રહી શકતું નથી. આમ પરિદેવના કરતાં શર્વરી પૂર્ણ થઈ, ને દીવસ ઉગે, તે પણ કૃષ્ણ બોલતા નથી. તેથી ખાંધે બેસાડીને બલભદ્ર વને વને ભમવા લાગ્યા. કેઈ કઈ વાર ભૂમીપર મૂકી અતિ નેહપૂર્વક બોલાવે, એમ છ મહિના ગાળ્યા. એવામાં બલભદ્રને સિદ્ધાર્થ સારથિ જે દેવતા થયે હતું તે ત્યાં આવ્યો. અત્યંત ચકચૂર થઈ ગયેલા રથને સાંધે, પ્રસ્તરમાં પદને રોપે, રેતીમાં ઘણું ફેરવે, દાવાનળમાં બળેલા ઝાડને પાણી પાય, ગાયના મુડદાંને ઘાસ ખવરાવે, એવાં એવાં અનેક રૂપ કરી બલભદ્રના દેખતાં અશકય ને અસંભવિત કામ કરવાને પ્રયન કરીને તેને ખાત્રી કરી આપી કે જરાસંધમારક જરાકુમારના બાણથી મરી ગયા છે. એવી રીતે પ્રતિબંધ પમાડી મેહથી વિરક્ત કરી પિતાનું દેવ સ્વરૂપ દેખાડી ઠેકાણે લાવ્યા. તેથી બલભદ્ર કૃષ્ણના શરીરને નિર્જીવ સમજી સમુદ્રતટે લઈ જઈને
અગ્નિસંસ્કાર કર્યો. એ અવસરે મેહમદ નિમુક્ત શ્રી નેમીશ્વરે મેકલેલા ચારણષિ ત્યાં આવ્યા. તેણે બલભદ્રને બેધ પમાડી સંસારને ત્યાગ કરાવ્યું, ને બંને તંગિકા નામના પહાડ ઉપર ગયા.
Aho ! Shrutgyanam
