________________
स्वभाव छे, तो जे जे क्रिया पुद्गल संगे थाय छे, तेमां मने दुःख थयु, सुख थयु, एवा विचारो शुं करवा करे छे ? त्हारुं सुख तो सहज स्वभा. विक छे. कृत्रिम सुख छे ते जतुं रहे छे ने स्वभाविक सुख प्रगट थयु ते तो जवानुं नथी. इत्यादि आत्माना तथा जड स्वरूपना विचार करीश ने तेमां स्थिर थइश तो आत्मामां अपूर्व ज्ञान प्रगट थशे, ने ते ज्ञानना प्रभावे आत्माना सुखनो अनुभव थशे. तो पछी जड प्रवृत्ति उपर हे चेतन ! त्हारो राग छे ते रहेवानो नथी. वास्ते हरेक प्रकारे निरुपाधि थवाय एवो उद्यम कर. फरीथी आ जोगवाइ मलवानी नथी. एवी रीते जीव धर्मभावना भावे. : आ बार भावनानुं स्वरूप नाम मात्र में म्हारी बालबुद्धि प्रमाणे लख्यु छे. विस्तारे पर्वाचार्योये बहु प्रकारे लख्युं छे तथा वर्तमान कालमां पण आत्मारामजी महाराज-विजयानंदसूरी महाराज तेमणे घणा ग्रंथो तथा भावनाओ रची छे, ते शास्त्रमा जोइ अथवा सांभलीने भावनानुं मन थाय ते सारु में लखी छे.
श्रावक पौषधमां एवी भावना भावे. एवी भावना भावतां धर्मध्यान पण आवी जाय. माटे पौषध करीने बने तो धर्मध्यान करे. ते शक्ति श्रावकने प्राववी मुश्केल छे. कारण जे हरिभद्रसूरि महाराजे श्रावकने धर्मध्याननी भजना कही छे. तेनो परमार्थ एम जणाय छेके, बार भावना विगेरे भावतां तेमां ध्यान अवसरे आवी जाय, पण घणो काल तो भावनामांज जाय. वास्ते पौषधमां भावना भाववी, ते न बने तो सझ्झाय ध्यान करवू. ते पोते नवु भणे वा पूर्व- भणेलु संभारे, वा ज्ञाननो बोध वधारवा प्र. श्नोत्तर करे. वा वडिल श्रावक शास्त्र वांचे ने बीजा सांभले. एवी रीते पौषधमां काल काढे, पण पौषध लइने सझ्झाय ध्यानादिकमां तो कंइ पण उद्यम करे नहि. त्यां निद्रा करे, वा विकथा करे तो पौषधमां म्होटुं दूषण लागे. माटे गुणस्थाननी प्रवृत्तिवाला जीव तो प्रमाद विकथा त्याग करी पोताना आत्मतत्त्व प्रगट करवानो प्रयत्न करे, एवी रीते पौषध व्रत
Scanned by CamScanner
