________________
આપણે પણ અરિહંત પરમાત્માના ધ્યાન, આરાધના દ્વારા પ્રથમ દોષ ક્ષુદ્રતા-તુચ્છતાને તિલાંજલી આપી, ગુણવૈભવની વૃદ્ધિ કરવાની છે.
અરિહંતના ધ્યાન સાધનામાં એકાકાર બનવાથી પ્રભુના અનંત ગુણો સાથે આપણા આત્માનોલયસંબંધ થાય છે. અનુગ્રહનો શ્રોત સાધક આત્મામાં પ્રવાહિત થાય છે. પ્રભુની અનંતજીવ વ્યાપ્ત કરુણા આપણા આત્માના પ્રદેશે પ્રદેશે વ્યાપક બની અંતરની અનાદિ મલીન વૃત્તિઓ અને તુચ્છ સ્વાર્થભાવોને દૂર કરે છે. પરોપકાર, વાત્સલ્યભાવ, મૈત્રીભાવને આપણા આત્મામાં જાગૃત કરે છે. પરિણામે પ્રારંભમાં નાની નાની બાબતોને લેટ ગો-જતી કરવાની વૃત્તિ જાગે છે. શુભભાવો અરિહંતના ધ્યાન-સાધનાદિના માધ્યમે વધુ ને વધુ સ્થિરજામ થતા જાય પછી ગમે તેવી સ્થિતિમાં પણ ઉપકાર, મૈત્રી સમાધિ ટકી રહે. “જિન ઉત્તમ ગુણ ગાવતા-ધ્યાવતાં ગુણ આવે નિજ અંગ” આ પંક્તિ ચરિતાર્થ કરીએ.
(૨) લાભરતિ - ભવાભિનંદીનો બીજો દુર્ગુણ છે લાભરતિ. લાભ=પદાર્થોની પ્રાપ્તિ, રતિ=આનંદ.
જેમ જેમ પુણ્યના સાથે પુદ્ગલના ઢગલા=સંપત્તિ, વૈભવ, મિલ્કત, સોનું, ચાંદી, ઝવેરાતનો લાભ થતો જાય તેમ તેમ હરખાતો જાય. આનંદ થતો જાય અંતરમાં લોભદશા જાગતી જાય... સંતોષી જીવ તો તેને મૂરખ લાગે... પોતે પૌદ્ગલિક ભાવોને સર્વસ્વ માને અને એક જ મહેનત અને એક જ વિચાર,
વધુ ને વધુ - ભેગું કરો અને મજા માણો”. ધન, માલ, મિલ્કતમાં એટલો બધો આસક્તિ ભાવ હોય કે તેને પ્રાણથી પણ પ્યારા ગણે. તેમાંથી મળતી રતિ, આનંદ મજા સંસારમાં ભવોભવ રખડાવે છે. રાત દિવસ એક જ વિચાર. ભેગું કરો, ભેગું કરો. મરતી વેળાએ બધું મૂકીને જવાનું જ છે. તેને સ્વપ્નમાં વિચાર પણ ન આવે જેમ જેમ સંપત્તિ-વૈભવના સાધનો મળતા જાય તેમ તેમ આનંદ થતો જાય. આ લાભ રતિ છે. પોદ્ગલિક લાભ રતિના પ્રભાવે સંસારમાં ભવભ્રમણ ચાલ્યા જ કરે... વધ્યા જ કરે.
ఉరుములు ముడుచుకుడు సుఖం
" ©©©©©©©©©©©©©©©©ળે છે M.
