________________
धम्मकहा 044
(१५) तापसकहा
वच्छदेसस्स कोसंबीणयरीए राया सिंहरहो णिवसित्था। तस्स भज्जा विजया आसि। तत्थ एगो चोरो कवडेण तावसो होऊण वसीअ। सो परभूमि अफासंतो दिवसे पवणे दोलमाणसींगम्मि ट्ठिदो होदूण पंचग्गितवेण तवइ पुण णिसाए णयरीए लूडकजं करेदि । एगसमए ‘णयरं लूडिदं' त्ति सुणिऊण राइणा कोट्टवालो भणिओ- रे कोट्टवाल! सत्तरत्तीए अब्भंतरे चोरं आणेहि अहवा सगसिरं।' तदणंतरं चोरं अपावंतो सो चिंताए णिमग्गो अवरण्हकाले चिट्ठित्था। तदा केणचि छुहापीडिदेण बम्हणेण भोयणं मग्गिदं । कोट्टपालेण वुत्तं- हे बाम्हण! तुमं मे अभिप्पायं ण जाणसि । इदो मज्झ पाणाणं तु संदेहो वट्टइ तुह भोयणं मग्गसि। एतं वयणं सुणिय बाम्हणो पुच्छेइ-केण कारणेण पाणसंदेहो वादि? कोटवालेण कारणं कहिदं। कारणं सुणिय बाम्हणो पुच्छेदि-किं एत्थ को वि अच्चंतणिप्पहो पुरिसो विज्जदि । एगो विसिट्ठो तवस्सी णिवसेइ किंतु तस्स इणं कज्जं ण संभवइ । बाम्हणो भणइस एव खलु चोरो होहिइ जदो सो अच्चंतणिप्पहोत्थि। अस्सिं विसए मे कहाणयं सुण
१. अम्हं बाम्हणी सयं 'महासई अहयं' इदि भणइ एवं पुण-पूण भणइ- 'अहं परपूरिसस्स सरीरं वि ण फासेमि। एवं भणंती सा णियपुत्तस्स वि णियसयलसरीरं पडेण आवरिय थणं देदि परंतु रत्तीए सा गिहस्स भिच्चेण सह कुकम्मं कुणइ ।
२. एवं पासिऊण मह वेरग्गं जादं । तेण तित्थजत्ताणिमित्तं णिग्गदो हं। मग्गे हिदकारिभोयणटुं वंसदंडमज्झे सुवण्णसलागा गोविदा। अग्गगमणे जादे एगो बम्हचारीबालगो दिट्ठो। वत्तालावाणंतरं सो मए सह चलिदो। अहं तस्स विस्सासंण कुणीअ तेण वंसदंडं पयत्तेण रक्खी। तेण बालगेण अवबुद्धं- जं वंसदंडस्स मज्झे किमवि अत्थि। एगदिणे सो रत्तीए कुंभयारस्स घरम्मि सयित्था। पातो जदा तग्गिहादो दूरं समागदो तदा मत्थयस्सुवरि संलग्गजिण्णतिणं दिट्ठण कवडेण मे समक्खं भणेदि- हा हा! परतिणं मए गिहीदं । एवं कहिय सो पडिणिवत्तो। तिणं कुंभयारस्स घरे पक्खिय सायंकाले ममं समीवं आगच्छइ । ताव मए भोयणं कदं । बालओ जदा भिक्खाए गच्छित्तए अहिलसइ तदा मए चिंतियं- एसो अइपवित्तो परतिणं वि ण गिण्हेदि, इदि विस्सासेण मए कुक्कुराई परिहरिउं वंसदंडो पदिण्णो। तं गहिय सो गदो अज्जपज्जतं ण पुण आगदो।
३. तदणंतरं महाअडवीए गच्छंतो अहं एगो वुड्डपक्खिं पासीअ। एगम्मि महारुक्खम्मि रत्तीए बहुपक्खिसमूहो एयट्ठिदो