________________ શ્રી ગૌતમ પૃચ્છાની ચે પાઈ 37 ગેયમ ગણહર વિન, એથી પરે વીરજીણુંદ નામે નિરંતર પય કમલ, જેહના ચોસઠ ઈદ 26 વીતરામ વલ વદે વાણી સરસ અપાર; સુણ ગોયમ! ગણધાર તુ, પૂજ્યાં તેણે વિચાર છે 27 ઢાળ ચોપાઈ ગાયમ પૃચ્છા પૂછી રહે; વધતું વીર જિનેસર કહે, સાવધાન સવિ પર્ષદ હુઈ, નિસુણે નિજ ભાષા જૂજૂઈ 28 it વસે રવામિ વચન વિલાસ, પહોંચે ભવિય જન મન આશ; આષાઢ સાસાઢે મેહ, કરી ગાજીને આ એહ છે ર૮ તેણે અવસર નાઠી તૃષ ભૂખ, નાઠાં દુરિય સરીમાં દુઃખ; મધુરી વાણી સુણી જબ કાન મધુરપણું નહિ કેહને માન છે 30 + સરસ કવણ કહીએ સુખડી, જેણે ખાધે ભાંગે ભૂખડી; જિનવર વાણી નિસુણી જામ, તે વિપરીત વખાણે તામ / 31 છે જે શેલડી સરસ રસ ઘડી, તે પણ કહેને ચિત્તે નવિ ચડી, ભાતિ અને ઉભાતિ દેખવે, ગોલ ખાંડ ખારી લેખ | 30 | સુધા મુવા સવિ કહે મન થાય, સાકર કાંકર સમ લાય; નીલી દ્રાખ ન ગમે સરાખ, એકજ મીઠી જિનની ભાખ 33 છે. ઈસી વાણુ જિન મુખે ઉચ્ચરી, ગોયમ બેલા હિત કરી, એકજ જીવ લહે દુઃખ ઘણું, સુણ ગોયમ કારણ તેહ તણાં 34 જીવ વિણસે જપે અલી, જે નર પરધન રે વલી; પરનારી શું રંગે રમે, પાપ પરિગ્રહ જાજ ગમે છે 35 | રાત્રિ દિવસ રીશે ધડહેડે, અભિમાને માનવને નડે; કોશ તણે આણે આકાર, નીચા નમણું નહિં લગાર 36 / મુખ મીઠે મન માયા કરે, કહો તે કિમ ભવસાગર તરે છે; હિંયડે નિહુર વયણ કહેર, પાપી પાપ કરે અતિ ઘોર ! ક૭ | જોવે છિદ્ર કુમતિને. ધણી મનમાં મૂછ ધરે અતિ ઘણી; જે અધમાધમ વિણ અપરાધ, ગોઠે બેઠે નિંદે સાધ | 38 જે માનવને એહે ઢાળ, પ્રાયે દીયે અણહંતા આલ; એવી મતિ જસ પોતે છતી.
