________________ શ્રી અંજનાસુંદરીને રાસ તારી બારમી નગર બાહિર જલ વાપરૂં, વસંતમાલા વનમાં મુનિ લેઈ જાય તો ઉજવલ અટવી રે આગલે, ઉંચા રે પર્વત વિષમ ઘણાય તો છે સૂરજકિરણ નવિ સંચરે, જેણે વન તરૂવર છાંય અપાર તો છે માણસ મુખ દીસે નહિ, તેણે વને બાઈ ! મને લેઈ સંચાર તો તે સતી રે 1 આશા મેલી રે પીયરતણી, સિંહપરે મન કીધું છે ધીર તો છે શૂરા ક્ષત્રી જિમ રણે ચઢે, શરીર સંભાળીને સાચવ્યાં ચીર તો છે ઉજજડ વનમાંહે સંચર્યા, દીઠાં છે પર્વત અચલ ઉગ તો છે સ્કંધે ચઢાવી રે કામિની, લઈ ચઢી તેણે પર્વત શૃંગ તે....તો સતી રે | 2 | અંજના વનમાં સંચર્યા, લેક પીયરને દે છે ગાલ તો છે નગરનાં લેક ગૂરે ઘણાં, એહ રાયને ઉપજ ખ્યાલ તો છે આણ દેવરાવી રે ઘરઘરે, એવું કર્મ ન કરે ચંડાલ તો છે પેટની પુત્રીને પરહરી, વનમાંહે કાઢી છે અંજના નાર તો સતી રે | 3 | માતાએ સાહેલી મોકલી, જઈ જુઓ અંજના રહી કેણ ઠામ તો ? | સહેલી કહે છે તે વન ગઈ, હા ! હા ! દવે શું કીધું એ કામ તો ? A માહરી રે કુખે એ ઉપની, બાલપણે બેટી પર અતિ ઘણે રાગ તે છે વનમાંહે વાઘ વિદારશે, રાત દિવસ બળે પેટમાં આગ તો...તોસતી રે | 4 | - દેહા વનમાંહે ગઈ અંજના, એહ વચન સુણી માય; મનવેગ મન ચિંતવે, કરે આરતિ બહુ શાક ઈલ લોકે નિંદા હુઇ, વીણસાડ પરલોક 2 નારીતણું મતિ પાછલી, ન કર્યો કે વિચાર; કામ પડયે બગડયાથકાં, શાચ કરે રે અપાર મા 3
