Prachin Bharat Varsh Part 01

SR No.: 032483
Original Sutra Author: N/A
Author: Tribhuvandas Laherchand Shah
Publisher: Shashikant and Co
Publication Year: 1935
Total Pages: 524
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 16 MB

Page 323

૨૫૬ શ્રેણિકનું લગ્ન
[ પ્રાચીન તેમજ એમ પણ જોઈ ગયા છીએ, કે ગૌતમબુદ્ધ રાણી દીક્ષા લે તેથી નારાજ થવાનું કારણ તેને . સ. પૂ. ૫૬૪ માં પ્રવર્તક બની, પોતે પ્રથમજ મળતા નહીં. પણ રાજાએ સંમતિ આપી નહીં વાર રાજા બિંબિસારને મળ્યા હતા. તે બાદ હોય એટલે, કદાચ રાણીનું મન સંતોષવા ગૌતમબુધે પાંચ કે છ વર્ષે એટલે ઈ. સ. પૂ. ૫૫૯ ના દીક્ષા આપી દીધી દેખાય છે. અને આ કારણથી જ અંતમાં, રાજા બિંબિસારને બીજી વખત મળ્યા રાજુનું મન દુઃખિત થતાં, તેને તે ધર્મ ઉપર કાંઈક હતા. તથા રાણી ક્ષેમાને બૌદ્ધ ભિક્ષણ તરીકે અરૂચિ પેદા થઈ હોય અને તેથી તે ધર્મને ત્યાગ દીક્ષા દીધી હતી. આ બધા સંજોગો એમ સૂચવે કરવા પ્રેરાયો હોય એમ માની શકાય. વળી આ છે કે, ગૌતમ બુદ્ધના ઉપદેશની અસર રાજા બનાવ બન્યા પછી, બુદ્ધદેવને કે રાજા બિંબિસારને બિંબિસારના અંતઃપુર ઉપર ઘણીજ થઈ હતી. કદાપિ પાછો મેળાપ થયો હોય એમ બદ્ધ પુસ્તકે આવાં કારણથી રાણી ક્ષેમાનું મન દીક્ષા લેવા માં ક્યાંય જણાવાયું નથી તેને ખુલાસો પણ તરફ ઢળ્યું હશે એટલે તેણીએ રાજા બિંબિસારની અહીંજ પ્રાપ્ત થાય છે. કહેવાનો મતલબ એ છે કે સંમતિ લેવા માંડી હશે. પણ અનુમાન થાય છે રાણી ક્ષેમાએ દીક્ષા લેવી કે રાજાની સંમતિ વિના કે રાજા બિંબિસારે તે નહીં આપી હોય. એટલે રાણીને દીક્ષા દેવી તે આખો પ્રસંગજ૧ રાજા ખુદ ગૌતમ બુદ્ધ પોતે, રાજાને સમજાવવાને રાજ- બિંબિસારનું ધર્મ પરિવર્તનનું કારણરૂપ છે અને ગિરિ આવેલ હોય. છતાં રાજાએ છેવટ સુધિ પિતાની બૌદ્ધમતના વિશેષ પ્રચારને પણ એક આડખીલી અનુમતિ આપી ન પણ હોય એમ સમજાય અને અવરોધરૂપજ નહીં પણ અતિ મહાન ફટકા છે. કારણકે જે અનુમતિ આપી હોત તે પછી, રૂપ થઈ પડેલ છે.
(૭૦) c. H. I. P. 184. On Gottam's visit to Rajagira Bimbisara presented Him with the Bamboo grove where huts could be erected for the accommodation of the order; we hear very little about him in the books. He is not even mentioned in three out of the four Nikayas and the few references in the fourth are of the most meagre kind.
કે. હી. ઈ. પૃ. ૧૮૪-જ્યારે ગૌતમે રાજગિરમાં મુકામ કર્યો ત્યારે વાંસનો લતામંડપ રાજ બિંબિસારે તેમને અર્પણ કર્યો હતો કે જ્યાં, બૈદ્ધધર્મના શ્રમણો માટે વિહારરૂપી નાનાં નાનાં મઠ બાંધી શકાય. તેમના સાહિત્યમાં તેના વિશે કોઈ વિશેષ લખાણ મળી આવતું નથી; તેમના ચાર નિકાય ગ્રંથમાંથી ત્રણમાં તે તેના નામનો ઉલ્લેખ પણ થયે દેખાતું નથી, જ્યારે થામાં જે કાંઈ થોડું ઘણું તેના માટે લખાયેલું નજરે
પડે છે તે કેવળ નામનું જ છે.
( ૭ ) જો કે સીધી રીતે આ પ્રસંગની સાથે કાંઈ સંબંધ નથી જ, છતાં એક રીતે સંબંધ કહી શકાય તેમ પણ છે. એટલે અત્રે જણાવવાની જરૂર દેખું છું. તે હકીકત એમ છે કે, આજકાલ જૈન સંપ્રદાયમાં સગીરવયના બાળકોને તેમજ ઉમર લાયક પુરૂષ અથવા સ્ત્રીઓને, તેમના લાગતા વળગતા વડીલ કે આ શ્રીત જનની સંમતિ વિના, જે દીક્ષા દઈ દેવામાં આવે છે, તે સઘળાનું પરિણામ કેવું આવે, તે બાબત ઉપર આ પ્રસંગથી અચ્છી રીતે પ્રકાશ પડશે એમ ગણાવવાની જરૂર સમજું છું. સારું થયું છે કે વિ. સં. ૧૯૮૯ માં અજમેર મુકામે જૈન શ્વેતાંબર સ્થાનકવાસી મુનિઓના સંમેલને તેમજ વિ. સં. ૧૯૯૦ માં અમદાવાદ મુકામે જૈન શ્વેતાંબર મૂર્તિપૂજક સાધુઓના સંમેલને આ બાબતમાં ઘટતા ઠરાવો કર્યા છે. વળી જુઓ આગળના દ્વિતીય પરિચ્છેદે. ટી. ૮૬ ની હકીકત તથા તેને લગતું લખાણ,