________________
pavadaviaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
ખૂબજ લાગી આવ્યું. નગરજનોને યોગ્ય આશ્વાસન આપી વિદાય ર્યા અને રાજસભાનું કાર્ય પતાવી પુષ્પચૂલને એકાંતમાં લાવ્યો અને કહ્યું, ” પુષ્પગૂલ ! તારી ફરિયાદ હવે દિન-પ્રતિદિન વધતી જાય છે. તારું નામ પુષ્પચૂલ હોવા છતાં તારા વાંકા કાર્યોને લીધે તું વંકચૂલ તરીકે ઓળખાય છે. કેઈપણ ભોગે પ્રજાનું રક્ષણ કરવું એ રાજાની પ્રથમ ફરજ છે. મેં તને ઘણી વખત સમજાવ્યા છતાં તું હજીયે સમજતા નથી. હવે તને છેલી વખત કહું છું કે તેને સારી રીતે રહેવું હોય તે ખુશીથી અહીં રહે, નહીં તે મારા નગરમાંથી ચાલ્યો જા. હું પુત્ર વિના ચલાવી લઈશ પરંતુ રાજ્યની આબરૂના કાંકરા નહિ થવા દઉં....
naaaaaaaaaaaaaanaaanaaaaaaaaaa
મૂંગે મોઢે વંકચૂલ આ બધું સાંભળી રહ્યો. પોતે ખોટું કરી રહ્યો છે અને પિતાની વાત સાચી છે એમ તેનાં સત્યપ્રિય અંતઃકરણને સતત લાગ્યા કરતું હતું. પરંતુ વ્યસનની ગુલામીને લીધે તે સુધરવાને લાચાર હતા. તેથી થોડાજ વખતમાં તેણે નગર છોડવાની તૈયારી કરી લીધી. તેની પાછળ તેની બહેન પુષ્પચૂલા અને તેની પત્ની પણ જવા તૈયાર થયાં. પ્રજાવત્સલ રાજા શ્રીચેલે હૈયું કઠણ કરી ત્રણેને જવા દીધા.
haaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
નગરત્યાગ કર્યા પછી મહાપરાક્રમી વંકચૂલ એક લુંટારાની ટોળીમાં ભળે. થોડા જ દિવસોમાં ટોળીના આગેવાનનું મૃત્યુ થતાં બધા લુંટારાઓએ તેને શૂરવીર જાણે પિતાની ટોળીને આગેવાન બનાવ્યું. લુંટારુ ટોળીનાં નાયક બનેલા વંકચૂલે પણ સિંહગુહા નામની પલ્લીમાં પિતાનું નાનું સરખું રાજ્ય જમાવી લીધું.
એક વખતની વાત છે. જ્ઞાનતુંગસૂરિ નામે એક જૈનાચાર્ય પિતાના શિષ્ય પરિવાર સહિત વિહાર કરતાં કરતાં જંગલમાં ભૂલા પડયા. ચોમાસાનાં દિવસો તદ્દન નજીકમાં હતા. આજબાજુમાં કઈ ગામ ન હતું અને ચોમાસામાં જીવવિરાધનાથી બચવા માટે જૈન સાધુ વિહાર ન કરે. તેથી તેઓ સિંહગુહા પલ્લીમાં આવ્યા અને વંકચૂલ પાસે તેમણે ચાતુર્માસ રહેવા માટે જગ્યાની માંગણી કરી
aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
