________________
२७०
भिक्षु वाङ्मय खण्ड-१
१९. जो अगन उठें तो लाय लागें छें, तो तस थावर जीव मारया जावें । ग्रहस्थ रा पग हेठें जीव वतावें तो, तेल ढूलें ते बासण क्यूं न वत्तावें ॥
२०. पग सूं मरता जीव वतावें, तेल सूं मरता जीवों नें नही वत्तावें । आ खोटी सरधा उघाडी दीसें, पिण अभिंतर आंधां रें निजर न आवें ॥
२१. वले भेषधारी विहार करतां मारग में,
त्यांनें श्रावक सांहमां मिलीया आयो । ते मारग छोड नें उझड पडीयां, तस थावर जीवां नें चीथता जायो ।
२२. श्रावकां नें उझड पडीया जांणें, तस थावर जीवां नें मरता देखें । ग्रहस्थ रा पग हेठें जीव वतावें, तो मारग बताय देंणों इण लेखे ॥
२३. एक पग हेठें जीव मरे ते वतावें, तो थोडा सा जीवां नें वचता जांणो । श्रावकां नें उजाड सूं मारग घाल्या, घणा जीव वचें तस थावर प्रांणो ॥
२४. एक पग हेठें जीव बचाए अग्यांनी, ठाला बादल अंबर ज्यूं गाजें । त्यांनें श्रावक उजाड़ में मारग पूछें तों, मुन साझें बोलता काय लाजें ॥
२५. थोड़ी दूर वतायां थोडो धर्म हुवे तों, घणी दूर वतायां घणों धर्म जांणों । घणी दूर रों नांम लीयां बक उठें, त्यांरी खोटी सरधा रा में अहलांणों ॥
२६. कोइ आंधी पुरष गामतरें जातां, ओ आंख विनां जीव किण विध जोवें । कीड्यां मांकादिक चीथतो जाओं, तस थावर जीवां रो घमसांण होवें ॥