________________
२६८
भिक्षु वाङ्मय खण्ड - १
११. सों घर रें आंतर कोई लेवें संथारो, तो तुरत आलस छोडी देवण जावें । सों पगलां गयां जीव लाखां बचें छें, त्यां जीवां नें जाए क्यूं न वचावें ॥
१२. घर छोडतों जांणे सों कासों उपरें, तो सांग पेंरावण सताब सूं जावें । एक कोस गयां जीव कोडां बचें छें, त्यां जीवां नें जाय नें क्यूं न बचावे ॥
१३. जब तों कहें म्हांरो कल्प नही छें, म्हें तों संसार सूं हूआ न्यारा । कब ही कहें म्हें जीव बचावां, उवे वांणी न बोलें एकण धारा ॥
१४. साधु तो आपरा व्रत राखण नें, संसार माहे जीव पच रह्या छें,
त्रिविध त्रिविध जीव नही संतावें । त्यांसूं तो साध हुवा निरदावें । आ सरधा श्री जिणवर भाखी ।।
१५. जीवणों मरणों त्यांरो नही चावें, समझें तो देखे तो साध समझावें । ग्यांनादिक गुण घट माहे घालें, मुगतनगर में साध पोहचावें ॥
१६. ग्रहस्थ रा पग हेठें जीव आवें तो, भेषधारी कहें म्हें तुरत बतावां । ते पिण जीव बचावण काजें, म्हें सर्व जीवां रों जीवणो चावां ॥
१७. इविरती जीवां रो जीवणों वांछें,
तिण धर्म से परमारथ नही पायो ।
आ सरधा अग्यांनी री पग-पग अटकें,
ते सांभलजों भवीयण चित ल्यायो ॥
१८. ग्रहस्थ रे तेल जानें मूंण फूटां, ते कीड्यां रा दर माहे रेळो आवें । बिच में जीव आवे ते तेल सूं वहिता, वले तेल वूहो वूहो अगन में जावें ।।