________________
२६६
भिक्षु वाङ्मय खण्ड-१ २. कोइ द्रवे लाय सूं बळतों राखें, दवे कूवे पडता नें झाल वचायों।
ओं तो उपगार कीयो इण भव रों, जे ववेक विकल त्यांने खबर न कायो॥
३. घट में ग्यांन घाले में पाप पचखाव, तिण पडतो राख्यो भव कूआ माह्या।
भावे लाय सूं बळता ने काढें रक्षेसर, ते पिण गेंहलां भेद न पायो॥
४. सूंने चित सूतर वांचे मिथ्याती, त्यारें द्रव में भाव रा नही निवेरा।
पिरवार सहीत कुपंथ में पडीया, त्यां नरक सूं सनमुख दीधा डेरा॥
ग्रहस्थ में ओषध भेषद देइ नें, अनेक उपाय करे जीवा बचावें। ए संसार तणा उपगार कीयां में, मुगत रो मारग मूंढ बतावें॥
६.
करें मितर-जंतर झाडा-झपटा, सरपादिक नों जहर देवें उतारी। काढें डाकण साकण भूत जक्षादिक, तिणमेंइ धर्म कहें सांगधारी॥
७. एहवा किरतब सावध जांणे, त्रिविधे त्रिविधे साधां त्याग कीधो।
भेषधारी लोकां सूं मिलनें अग्यांनी, त्यां जीव बचावणों सरणों लीधो॥
८. उवे जीव वचावण रो मुख सुं कहे पिण, कांम पड्यां बोलें फिरती वांणों।
भोला नें भर्म में पाड विगोया, ते पिण डूबें छे कर कर तांणो॥
९.
की
कीड्यां-मकोडा ने लटां-गजायां, ढांढां रा पग हेठे चीत्या जावें। भेषधारी कहें म्हें जीव वचावां, तो चुण चुण जीवां नें क्यूं न वचावें॥
१०. कोइ आखां चोमासा उपदेस देवं ता, दश पांच जीवां ने दोहरा समझावं।
जो उदम करें च्यार महीना माहे, तो लाखां गमे जीव तेह वचावें॥