________________
१८४
भिक्षु वाङ्मय खण्ड- १
११. समसत कर्म थकी मूंकावें, ते कर्म रहीत आत्मा मोख । इण संसार दुख थी छूट पड्या छें, ते तो सीतलीभूत थया निरदोष ।। तिण मोख नें जीवन सरधें मिथ्याती ।।
१२. कर्मां थकी मूकावें ते ते मोख, तिण मोख नें कहीजें सिध भगवान । वले मोख नें परमपद निरवांण कहीजें, ते तों निश्चेंइ निरमल जीव सुध मांन ।। तिण मोष नें जीवन सरधें मिथ्याती ।।
१३. पुन पाप नें बंध में तीनूं अजीव, त्यांनें जीव नें अजीव सरथें दोनूंइ । एहवी उंधी सरधा रा छें मूंढ मिथ्याती, त्यां साध रा भेष में आत्म विगोइ || पुन पाप नें अजीव न सरधें मिथ्याती ।।
१४. आश्व संवर निरजरा नें मोख,
में निमाइ निश्चें जीव च्यारोइ । त्यांनें जीव अजीव दोनूंइ सरधें, तिण उंधी सरधा सूं आत्म विगोइ ।। यांच्यारां नें जीव न सरधें मिथ्याती ।।
१५. नव पदार्थ में पांच जीव कह्या जिण, च्यार पदार्थ अजीव कह्या भगवान । ए नव पदार्थ रों निरणों करसी, तेहिज समकत छें सुध मांन ।। अजीव नें सुधन सरधें मिथ्याती ।।
१६.
जीव अजीव ओलखावण काजें, जोड कीधी पुर सहर मझार । संवत अठारें सत्तावनें वरसें,
भादरवा सुद पूनम नें बुधवार ।। जीव अजीव नें सुध न सरधें मिथ्याती ।।