________________
પ્રકરણ ૪ છું.
કુળદેવીના મંદિરે.
ભાવીના અનેક વિચારા કરતી પૃથુકુમારીનું મન ચગ ડાલે ચઢયુ' હતું. સ્વયંવર મુહૂત્તને હવે માત્ર ગણ્યા ગાંઠયા બેચાર દિવસની વાર હતી. “ આટલી બધી મહેનત છતાં ભાઈએ આટલા બધા ખર્ચ કરવા છતાં મને જો મનગમતા વર નહિ મળે તે। . મારી છગી પાયમાલ થઇ જશે, ખાંધવની મહેનત પણ ધૂળ થશે. અનેક રાજાઓ અને રાજકુમારી એક એકથી ચઢીયાતા આજે અહીયાં એકત્ર થયા છે. એ બધાય બાહ્ય આડંબરથી યુકત છે. એમના પરાક્રમની કે એમના ઝુાની કેાનામાં કેટલી લાયકાત છે અને કેાનુ` કેટલું પુરૂષાર્થ છે એતા પ્રસંગ વગર કેવી રીતે ખખર પડે. જો કે એમનું ઘણું ખરું ચરિત્ર જાણવાની તે મેં મહેનત કરી છે છતાં પ્રત્યક્ષપણે પશુ મારે જાણવુ' જોઇએ, તેમજ કુળદેવીને પણ મારે પ્રસન્ન કરવી, કે જેથી મારી મનેાકામના સફળ થાય. માણસ તા બની શકે તેટલા ઉપાયા કરે છે. ચારેકારથી માણસ સાવધ થઇ નશીખ દેવીને અનુકુળ કરવા પ્રયત્ન કરે છે તે ભાગ્યદેવી અને ગે તા ન જ દે, પછી તે જેવું ભાગ્ય ? ”
એટલામાં સરસ્વતી આવી પહેાંચી. સરસ્વતી પ્રથકુમારીની પ્રિય સખી અને વિશ્વાસ કરવા યાગ્ય હતી. સરસ્વતી એક તો બ્રાહ્મણની માળા હતી. એ પણ શ્રૃંગાર રસના રસ ચાખવાને
